مأموران که از مقاومت ما عصبانی بودند، شبی آمدند و با درنده خویی رضوانه را با خود بردند و فریادها و استغاثه های من راه به جایی نبرد. دیگر تاب و توانی برایم نمانده بود. نگران و مشوش ثانیه ها را سپری می کردم. برایم زمان چه سخت و سنگین درگذر بود. بی قرار و بی تاب در آن سلول 1 1/5 متر این طرف و آن طرف می شدم و هرازگاهی از سوراخ کوچک[ دریچه[ روی در، راهرو را نگاه می کردم. کسی متوجه رفت و آمدها ...
خانه
