نگاهی به افسانه پسر جنگل / این قصه استعمار مردم آفریقا است - خبرگزاری مهر
سایر منابع:
سایر خبرها
"پریا" در آگاهی بخشی بیماری ایدز موفق عمل کرده است / بازیگران سریال از اشتیاق حضور در اثری اجتماعی می ...
ها را در بین سال هایی که من کار کرده ام، را دارد. ** "پریا" مردم را به قلاب خود گرفته است / موضوع اجتماعی این سریال تفکربرانگیز است افسانه بایگان بازیگر نقش نیره در سریال تلویزیونی "پریا" در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی خبرگزاری میزان، گفت: اصلی ترین و مهترین دلیلی که حضور در سریال "پریا" را قبول کردم فقط و فقط به خاطر موضوع اجتماعی این سریال بود به این معنی که این سریال درباره ...
پیشنهاد کتاب برای مطالعه آخر هفته/ تن تن و سندباد
سر از کار شخصیت ها و اتفاقاتی که در انتظارشان است در بیاورد. کشتی تن تن و یارانش در یکی از سرزمین های مشرق زمین پهلو می گیرد تا به سرزمین قصه های آنها پا بگذارند که با کشتی سندباد روبرو می شوند و این رویارویی زمینه ساز اتفاقات بعدی داستان می شود. روبرو شدن قهرمان های قصه ها که هرکدام برآمده از یک فرهنگ هستند جذابیت های بصری و متنی بسیاری را خلق کرده که نه تنها خواننده نوجوان بلکه مخاطب بزرگسال را ...
برخی اسیر راحت طلبی می شوند
به گزارش جام جم آنلاین ، انسیه شاه حسینی یکی از کارگردانان زن سینمای ایران است؛ اولین کارگردانی که درباره دفاع مقدس و سال های جنگ فیلم ساخت. او از معدود زنانی است که با شروع جنگ به عنوان عکاس و خبرنگار به خوزستان رفت. دل و جرات زیادی دارد و از سختی ها نمی ترسد. تاکنون تلاش کرده آنچنان که دوست دارد، زندگی و کار کند. شاه حسینی این روزها دنبال سرمایه و بودجه برای ساخت فیلم به کودکان شلیک نکنید است. آخرین فیلمش (زیباتر از زندگی) را سال 90 ساخته و امیدوار است امسال بتواند فیلم جدیدش را مقابل دوربین ببرد. با شاه حسینی درباره زندگی هم صحبت شدیم. آدم چقدر باید جرات خطر کردن داشته باشد و ریسک کردن چه آسیب ها و چه محاسنی دارد؟ همه چیز برمی گردد به جهان بینی و تفکر آدمی که دنبال چه چیزی است. وقتی هدف مشخص باشد، به قله نگاه می کنی و جلو می روی و به این فکر نمی کنی که در مسیر رسیدن به قله سنگ وجود دارد، شاید چاه باشد و... برای کسی که راه خودش را در زندگی انتخاب کرده، هیچ مسیری سخت نیست. ریشه انتخاب، آگاهی است. برخی منتظر می مانند تا دیگران راه را به آنها نشان دهند، این گروه نمی دانند در زندگی چه می خواهند، روح آدم به راحت طلبی گرایش دارد برخی اسیر همین راحت طلبی می شوند، دنبال کنجی می گردند تا در آنجا راحت زندگی کنند. این گروه یا هیچ وقت به هدفشان نمی رسند یا زمانی می رسند که دیگر از آن لذت نمی برند. شما از اول هدفتان این بود که کارگردان شوید؟ من حرفی برای گفتن داشتم. قبل از این که کارگردان شوم، نویسنده بودم و رمان توپ چنار را هم نوشتم که از اولین دوره جایزه 20 سال ادبیات داستانی جایزه گرفت. اما احساس کردم قلم مرا اقناع نمی کند چون در آن دوره بُرد و مخاطب زیادی نداشت. همان زمان فیلمی کوتاه ساختم که در 20 کشور دنیا به نمایش درآمد و چند جایزه گرفت، به همین دلیل احساس کردم که سینما از ادبیات تاثیرگذارتر است. ادعا ندارم که سینماگر مولف هستم اما یکی از اهدافم این است که سینماگر مولف شوم چون حرف دارم برای گفتن. همه به من می گویند تو یک زن هستی چگونه فیلم جنگی می سازی. خداحافظ فرمانده را در هوای داغ تیر و مرداد خوزستان ساختم، از گرما و سختی ها نترسیدم. معتقدم باید هدف داشت و فقط به قله نگاه کرد. دنبال هیجان هم هستید؛ یکی از اولین خبرنگارانی بودید که به جبهه رفت؟ از بچگی به دنبال هیجان بودم. بچه بودم، همراه سگی که با من دوست شده بود، به جنگل می رفتم تا انجیر و آلوچه بچینم. معتقدم آدم ها برخی چیزها را به مرور زمان از محیط دریافت می کنند و بعضی چیزها در آنها ذاتی است و با این ویژگی ها به دنیا می آیند. به این ویژگی های درونی اعتقاد دارم. نترسیدن و عبور از سختی ها و موانع از ویژگی هایی است که از اول در درونم بود. بعضی خانم ها می گویند محدودیت ها و مشکلات برای پیشرفت آن قدر زیاد است که آنها نمی توانند در مسیر موفقیت قرار گیرند. همه اینها بهانه است. زن و مرد فرق ندارند بلکه مکمل یکدیگرند. مثل پنج انگشت دست. در زمان جنگ زنانی را دیدم که صد تا مرد هم به پای آنها نمی رسیدند اما در تهران مردانی بظاهر ضعیف را دیده ام که بهتر از ده زن کار می کنند. محدودیت نه برای زن وجود دارد نه برای مرد، همه چیز به تفکر و زاویه دید افراد بستگی دارد. شما گفتید می خواهید تبدیل به کارگردان مولف شوید؛ آن هم بعد از سال ها فعالیت در حوزه سینما هنوز هم برای خود چشم اندازی فراتر از آنچه هستید، ترسیم می کنید اما هستند افرادی که برای خود سنی را مشخص می کنند و بعد از آن به حرکت و پویایی فکر نمی کنند چطور می توان با این فکر ویرانگر مقابله کرد؟ همه اینها به اهدافی بستگی دارد که افراد برای خود در نظر می گیرند. من تازه به وسط راه رسیده ام، تا قله هنوز فاصله دارم. وقتی حرکت می کنی، توقف معنایی ندارد! باید بروی تا به هدف برسی. توقف مرگ تدریجی است. معنا ندارد تا سنی حرکت کنی و بعد متوقف شوی و بگویی دیگر کافی است! توقف مثل زخم بستر می ماند که انسان زنده را بتدریج از بین می برد چون جسم آن قدر بی حس شده که درد را نمی فهمد. معتقدم موانع و سختی های زندگی برای این است که ما قوی تر شویم. وقتی مریض می شویم، دارو، غذاهای مقوی و ویتامین های لازم را می خوریم تا بتوانیم با قدرت تر و بهتر از بستر بیماری بلند شویم. مشکلات هم به ما یاد می دهند، چگونه قوی تر شویم تا بتوانیم بهتر به مسیرمان ادامه بدهیم. مشکل نشان می دهد که ما زنده و پویا هستیم. این دیدگاه را از کجا به دست آورده اید؟ از خانواده یا خودتان بر اثر تجربه به آن رسیده اید؟ هر آدمی ویژگی های خاص خود را دارد. هر کسی دنیای خودش را می سازد. هر آدمی بهتر است خودش راهش را پیدا کند. بهانه ها برای توقف زیاد است؛ پدرم پول نداشت، خانواده ام دچار مشکل بود، در روستای بدون امکانات بزرگ شدم، شوهرم آدم خوبی نبود و.... همه اینها بهانه است. اگر سلامت هستی و می توانی راه بروی باید شروع کنی اگر نمی روی و ایستاده ای تقصیر خودت هست، دنبال مقصر نگرد. با تجربیاتی که دارید، برایمان بگویید چگونه می توان با انرژی حرکت کرد و دیدگاه های منفی را کنار گذاشت؟ تا توانایی های خودمان را قبول نکنیم، نمی توانیم مسیر درست را انتخاب کنیم، وقتی به خودباوری برسیم از تقلی ...