برای کوچ فرهنگی سفرکرده، محمدرضا آزادبخت

عاقل به کفِ سفیه، مقهور/ شوریده شیرازی که بود و چه کرد

اندر خَمک طره اکت شانه اکی/ تا شود خانه اکم طبلکک عنبرکا/ گشت چون طره اک و چهره اک و چشمک تو/ جلوه سنبلک و لاله اک و عبهرکا/ ختنه سورانی سرو است و عروسی گل است/ کن تماشای رسن بازی نیلوفرکا/ بس که نغز است و لطیف است هوا، ترسم از آن/ که کند دختر طبعم هوس شوهرکا!/ پاگشا کرده عروسان چمن را شمشاد/ همه جمع آمده در محضر سیسنبرکا/ چهره لاله درخشد همی از تیره مغاک/ همچو سرخ آتش از توده خاکسترکا/ هیچ از ...