آغاز سخن آن گاه که خالق، در دشت آفرینش گِلِ آدم را با دست های تکوین سرشت و ندا داد: انی جاعل فی الارض خلیفه [1] به افقی سپید چشم دوخته بود. به روزگاران سپید محمدی می نگریست و در وسعتی سوزان ثاراللّه را می دید. آن جا بود که نسیم انی اعلم ما لا تعلمون [2] از فراز عرش وزیدن گرفت و حجتی آشکار در دستان آدم قرار داد. سجده ملائکه نه بر خاک بلکه بر افق روشن هستی بود. آن جاکه طلیعه گاه علم الهی ...
خانه
