در جانم. زیر پوستم. بعد ها که بزرگ شدم و مترجم شدم، به آن زمان که نگاه می کنم اسم خودم را گذاشتم ناظر خاموش. من نوجوان بودم. حرف که نمی توانستم بزنم، اما ناظر بودم. همه این آدم ها بالیدند و آدم های مهمی شدند. اخوان ثالث از همه دوست داشتنی تر بود. خیلی دوست داشتنی بود و وقتی شعر می خواند من از خوشی غش می کردم. فوق العاده بود. با تمام حسش شعرش را می خواند. این جمع ها فقط مختص به روز های ...
خانه
