حیات بود... همو که بیش از سی سال در کسوت شریف خبرنگاری بر عهد و سوگندش به قلم استوار ماند و با آن جامه کس سیه و دلق خود ارزق ننمود... آن عزیز سفر کرده به من گوشزد نمود که اینان “روزنامه نگاران زرد” هستند که با سرک در زندگی این و آن “لقمه نانی بکف آرند و به “غفلت” بخورند و ای بسا سر در آخوری.... اینک اما اوست خفته خوابی نه بیداریش در دنبال.... تا جوابی سزاوارتر از من بدهد... و اما پاسخ من: ...