خانهسایر منابع:
با دوستان خود به اشتراک بگذارید
می پسندم
0
سایر خبرها
آوینی و گزین گویه هایش
موضوع اندیشه وی قرار گیرد به عنوان موقفی بود که دیگر مسائل جامعه و تاریخ خود و وضع جهان و عالم کنونی را از مبنا و بنیاد چنین موقفی طرح کرد و بدان اندیشید. مختصات فکری آوینی پرسش هایی که بیشترشان در ذیل و پرتو همین پرسش و موقف اصلی طرح می شوند. پرسش از نسبت اسلام و دنیای جدید، هویت انسان معاصر، جهانی شدن تمدن و ارزش ها و سبک زندگی غربی و تکلیف ما، نسبت ما و تکنیک ، آزادی و تعهد ...
گفته ها و ناگفته های شنیدنی فیلم محمد(ص)-ناگفته های شنیدنی آهنگساز فیلم محمد(ص) و خبرهای مرتبط با فیلم ...
ناگفته های شنیدنی آهنگساز فیلم محمد(ص) آی.آر. رحمان ،آهنگساز هندی فیلم سینمایی محمد رسول الله به کارگردانی مجیدی مجیدی ، همکاری با مجیدی را پرچالش ترین پروژه کاری خود دانسته و در این باره گفت: فقط 6 ماه طول کشید تا متوجه شوم که مجیدی از من چه می خواهد. به گزارش مشرق، آی. آر. رحمان ، آهنگساز برنده اسکار و گرمی سینمای هند که فیلم های موفقی چون میلیونر زاغه نشین ، 127 ساعت و الیزابت: دوران طلایی را در کارنامه کاری خود دارد، همکاری با مجید مجیدی در پروژه محمد رسول الله را یکی از خاطره انگیزترین، پرچالش ترین و سخت ترین پروژه کاری خود می داند. رحمان در این باره گفت: تمام کارگردانانی که من تاکنون با آنها کار کرده ام با سبک کاری من آشنا هستند و حدود 25-20 سال از آشنایی ماها می گذرد...ولی مجیدی آنچه را که انجام می دادم را متوجه نمی شد و در واقع هیچ چیز راجب به من نمی دانست. وی افزود: به همین خاطر اگر چیزی می نواختم، این سؤال برایش پیش می آمد که این دیگر چیست؟ این مسئله حدود دو فصل طول کشید تا اینکه من بالاخره متوجه شوم که او چه انتظاری از من دارد. سپس از او پرسیدم که دیگر چه دوست دارد، به همین خاطر از او خواستم که به آثار دیگران گوش دهد و بر همین اساس یک فهرست از اولویت های مورد نظر او برای خود ساخت و اینگونه شد که سرانجام پس از 6 ماه توانستم به ذائقه او و آنچه که خواسته اوست پی ببرم. وی متذکر شد: عاشق کار با مجیدی هستم و کار با او رویای من برای کار در سینمای ایران را محقق کرد. همیشه شیفته سینمای ایران بودم، در حقیقت این علاقه را نسبت به هر سینما دیگری خارج از مرزهای هند هم دارم چون آنها علی رغم محدودیت های موجود، چنین آثار زیبایی را خلق می کنند. همیشه می خواستم که در ایران کار کنم ولی خوب متاسفانه مشغله کاری اجازه چنین کاری را به من نمی داد. رحمان در ادامه این مصاحبه درباره موسیقی مجبوبش در میان نامزدهای اسکار امسال گفت: موسیقی متن فیلم ضربه شلاق را خیلی دوست داشتم، چون موسیقی آن یک موسیقی جاز بود، نوعی از موسیقی که تعداد اندکی از مردم با آن در ارتباطند. به گزارش فارس، این آهنگساز 48 ساله در مصاحبه چند هفته پیش خود با روزنامه تایمز آف ایندیا، نیز عنوان کرده بود که استاندارهای فیلم محمد (ص) بسیار بالاست و همکاری با مجیدی برای او تجربه فوق العاده ای بوده است. وی در این مصاحبه گفت: علی رغم استرس های زیادی که داشتم، در نهایت مجیدی از موسیقی فیلم راضی و خوشحال بود، رضایت او به حدی بود که مرا در آغوش کشید و به من تبریک گفت. حقیقتا تجربه بسیار تکان دهنده ای بود. بنا بر این گزارش، آی.آر. رحمن با نام دیلیپ کومار در خانواده ای هندو متولد شد ولی در سنین جوانی به دین مبین اسلام گروید و نام خود را به الله راخا رحمان تغییر داد. رحمن از 16 سالگی وارد عرصه موسیقی شد و پس از چند سال در سال 1990 ساخت آهنگ برای فیلم را آغاز کرد. نتیجهٔ بیش از ده سال فعالیت مداوم در صنعت فیلم سازی هند و جهان برای ای. آر. رحمان فروش بیش از صد میلیون نسخه موسیقی فیلم و بیش از دویست میلیون آلبوم از آثار او است که او را در زمره پرفروش ترین هنرمندان موسیقی جهان قرار می دهد. مجلهٔ تایم در سال 2009 رحمان را در لیست تایم 100 به عنوان یکی از صد فرد تأثیرگذار در جهان معرفی کرده است. او تاکنون برنده جوایز بسیاری چون چهار جایزه ملی فیلم هند، یک جایزه بفتا، یک جایزه گلدن گلوب و دو جایزه اسکار شده است. جلیل رسولی توضیح داد: جلیل رسولی توضیح داد: مجید مجیدی فیلم محمد(ص) را به امام رضا(ع) تقدیم کرد غبطه سید محمود رضوی به عوامل فیلم محمد رسول الله(ص) هفت دلیل برای رکورد شکنی فروش فیلم محمد کمبود آثار هنری پیرامون زندگی پیامبر (ص)، نیاز مخاطبین به دانستن بیشتر در این رابطه را بیش از پیش دامن زده است؛ چه آنکه سال ها از تولید و نمایش فیلم محمد رسوال الله ساخته ی مصطفی عقاد به عنوان تنها اثر سینمایی پیرامون زندگی رسول خاتم می گذرد و این حس نیاز دانستن درباره ی زندگی ایشان، به افزایش مخاطب این فیلم کمک خواهد کرد. به ویژه که مجیدی دست روی مقطعی گذاشته که در فیلم عقاد اصلاً به آن اشاره نمی شود. به گزارش مشرق، با اکران پنج فیلم نوروزی از چهارشنبه هفته گذشته، اکران سینمایی سال 94 رسماً آغاز شد. اکرانی که به نظر اکثر صاحب نظران، با توجه به تعدد آثار ضدمخاطب و بی قصه در جشنواره ی سی و سوم، چندان افق روشنی ندارد؛ اما در این میان، یک فیلم هست که می تواند معادلات سینمای ایران در سال 94 را تغییر دهد. چند روزی است که زمزمه ها حکایت از تکاپوی مدیران سینمایی و عوامل فیلم محمد مجید مجیدی (ص) برای اکران این فیلم دارد. چه آنکه عده ای از قطعی شدن اکران عظیم ترین فیلم تاریخ سینمای ایران در عید فطر خبر داده اند و برخی نیز، از تلاش بنیاد مستضعفان برای تجهیز سینماها جهت اکران فیلم محمد با سیستم پخش D خبر داده اند. زمزمه هایی که گمانه زنی پیرامون میزان فروش این فیلم را داغ تر از همیشه کرده است و باعث طرح یک سوال مهم شده است: آیا فیلم محمد می تواند رکوردهای فروش سینمای ایران را جابجا کند؟ از همین رو، گرچه هنوز کمی زود به نظر می رسد، اما بر آن شدیم تا در واپسین روزهای سال 93، این گمانه را که آیا اکران فیلم مجیدی می تواند مهم ترین اتفاق سال 94 را رقم بزند، بررسی کنیم. چه آنکه به نظر می رسد آخرین دستاورد سینمای مجیدی به دلایل زیر قابلیت فروش بسیار بالا و جذب مخاطب در حد رکوردشکنی را داراست: محمد بر خلاف غالب فیلم ها و سریال های تاریخی، روایتگر یک داستان بکر و کمتر شنیده شده است. چرا که مقطع کودکی رسول الله (ص) از آن برهه های تاریخی مهمی است که معمولاً در روایت های تاریخی جا می افتند. حکایت گروهی از اهل کتاب که زودتر از تولد پیامبر آخر مطلع می شوند و در صدد تدبیر و چاره جویی برمی آیند در کنار همه ی فراز و نشیب های زندگی پیامبر خاتم (ص) در کودکی. به خصوص که این بخش دوم با سکانس های درخشانی چون سکانس رم کردن شتر در بازار و نحوه ی آشنایی حلیمه (دایه ی پیامبر) با آمنه (مادر پیامبر) همراه شده است که چه از حیث حسی و چه از حیث تکنیکی، یکی از نقاط عطف فیلم به شمار می رود. فارغ از این، کمبود آثار هنری پیرامون زندگی پیامبر (ص)، نیاز مخاطبین به دانستن بیشتر در این رابطه را بیش از پیش دامن زده است؛ چه آنکه سال ها از تولید و نمایش فیلم محمد رسوال الله ساخته ی مصطفی عقاد به عنوان تنها اثر سینمایی پیرامون زندگی رسول خاتم می گذرد و این حس نیاز دانستن درباره ی زندگی ایشان، به افزایش مخاطب این فیلم کمک خواهد کرد. به ویژه که مجیدی دست روی مقطعی گذاشته که در فیلم عقاد اصلاً به آن اشاره نمی شود. 2-آخرین فیلم مجیدی ، از حیث بصری و تکنیکی، جذابیت های فوق العاده ای دارد و استانداردهای سینمای ایران را از هر حیث ارتقا داده است؛ چه آنکه به جز سکانس های بخش ابرهه و ماجرای اصحاب فیل ، جلوه های ویژه ی فیلم، دیدنی و جذاب از آب درآمده است و به طور مثال، در سکانس هایی مثل شهر ساحلی ، فیلم از حیث تکنیکی چیزی از فیلم های روز هالیوود کمتر ندارد. علاوه بر این، قاب بندی های مجیدی در فیلم، در قامت سینمای ایران بی نظیر است. تک تک سکانس های این فیلم به یک قاب نقاشی می مانند که انگار کارگردان همچون نقاشی چیره دست، آن ها را طراحی کرده است. از همین رو، فیلم با هیچ فیلم دیگری در سینمای ایران قابل مقایسه نیست و به فیلم های درجه یک هالیوودی پهلو می زند. شاعرانگی فیلم نیز که تناسب درستی با نقطه نظر کودکانه ی پیامبر در داستان برقرار کرده است، تا حدی محصول همین قاب بندی های زیبا و واجد حس است. 3-فیلم قابلیت آن را دارد که بسیاری از اقشار قهر کرده با سینما و مخاطبین خاموش سینمای ایران را چه به واسطه ی عظمت ساختاری و تکنیکی و چه از حیث ارزش های مضمونی، به سینما بیاورد که البته این دومی، قطعاً مهم تر از اولی است. فیلم مجیدی در صورت اکران درست و تبلیغات صحیح، به راحتی قادر است مردمی را که سال هاست به دلیل بیراهه رفتن آثار داخلی از ارزش های دینی و مضمونی، به سینما نرفته اند، دوباره با سالن های سینمای وطنی آشتی دهد. به خصوص خانواده های ایرانی که حالا کمتر از هر وقت دیگری، سینما رفتن را به عنوان یک تفریح پیش روی خود می بینند. تاثیر این خیزش مخاطبین خاموش را در همین اکران سال 93، در مورد فیلمی مثل شیار 143 به وضح می توان دید؛ فیلمی که با وجود اکران در آبان ماه، توانست 4 میلیارد تومان فروش کند و با وجود مولفه های روستایی و غیرکمیک و عدم بهره گیری از ستاره های بفروش، از بسیاری از آثار پرمدعای سینمای ایران در گیشه موفق تر ظاهر شود. 4-فیلم مجیدی به معنای حقیقی کلمه سینماست. از آن دست فیلم هایی که دیدن آنها روی پرده به شدت با دیدن شان در پلیرهای خانگی توفیر می کنند. آن هم در میانه ی اکران فیلم های سال 94 که غالباً آنها رامی توان با سه ویژگی مینی مال، آپارتمانی و شخصی توصیف کرد و احتمالاً دیدن آنها روی پرده تفاوت چندانی با تماشای آنها در خانه ندارد. اما قاب بندی های فکر شده و چشم نواز فیلم مجیدی ، عظمت سپاه وحوش انسان نمای ابرهه، حس هیجان سکانس شهر ساحلی و زیبایی حیرت انگیز فصل سفر به یثرب این فیلم را جز در سینما نمی توان درک کرد. به همین دلیل، احتمالاً این عامل باعث حضور جمع بیشتری از مخاطبین در سینماها خواهد شد. 5- محمد بر خلاف ظاهر عظیم و صرفاً تکنیکی اش، فیلمی مملو از حس است؛ تا جایی که بسیاری از سکانس های فیلم قابلیت آنکه احساس مخاطب را تحریک کند و او را به گریستن وادارد، داراست. عاملی که در جوامع احساسی چون ایران، همیشه موجب فروش بالای فیلم ها شده است. 6- زمانه ی وقوع رویدادهای فیلم محمد گرچه مربوط به زمانه ی جاهلیت عربی در صدر اسلام است، اما با این حال، کارگردان نسبت درستی با زمانه ی حال و وضعیت حاضر جهان اسلام و به خصوص ایران برقرار می کند و با پیوند زدن تاریخ اسلام به عصرحاضر، فیلم را از تاریخ محض شدن نجات می دهد؛ به خصوص که آغاز و پایان فیلم با فرازهای مربوط به شعب ابی طالب و تحریم کفار و نیز نقش تقابلی صهیونیست های موعودگرا در وقایع دوران کودکی پیامبر (ص) (که به درستی در فیلم از یهودیان راستین تفکیک شده اند)، در زمانه ی تحریم ایران و اوج تقابل ایران و رژیم صهیونیستی در صحنه ی بین الملل، باعث شده تا فیلم امکان تأویل و تفسیرهای فرامتنی برای مخاطب خاص را نیز فراهم کند. 7-دلیل هفتم یک دلیل فرامتنی است؛ زیرا هیچ فیلم ایرانی تا همین امروز از نخستین مراحل تولید تا مراحل پخش و ساخت، به اندازه ی فیلم محمد در جوامع بین المللی حساسیت برانگیز نبوده اند و مورد بحث و بررسی رسانه ای به خصوص از جانب کشورهای عربی قرار نگرفته اند. به ویژه که از همین حالا، علمای الازهر تحت تأثیر فضاسازی رسانه ای و خبرهایی مبنی بر نمایش تصویر پیامبر در این فیلم، فتاوایی در حرمت تماشای این فیلم صادر کرده اند. علاوه بر این، پیش بینی می شود که با آغاز اکران احتمالی این فیلم در جشنواره های بین المللی و دیده شدن اثر، حواشی پیرامونی عظیم ترین فیلم تاریخ سینمای ایران دوچندان گردد. حواشی و حرف و حدیث هایی که معمولاً در ایران به فروش فیلم ها کمک می کنند. از طرفی در ایران نیز، بعد از چند نمایش محدود فیلم، محمد حامیان و مخالفان جدی و دوآتشه ای پیدا کرده است که بدیهی است با نزدیک تر شدن به تایم نمایش فیلم، این جبهه بندی گسترده تر شود و فضای رسانه ای پیرامون این فیلم را داغ تر خواهد کرد. به خصوص که احتمالاً جدال رسانه ای پیرامون هزینه های فیلم و کیفیت فیلمنامه، همین حالا هم به بستر بحث های جدی درباره ی این فیلم تبدیل شده است و این امکانی است که هر فیلمی از آن بهره مند نخواهد شد. اما با همه ی این ها باید صبر کرد و منتظر شد؛ به ویژه که نوع مواجهه ی مسئولان با این دستاورد ملی سینمای ایران در مهیا کردن امکان اکران آن، در تحقق فروش بالای این فیلم ارزشمند تاثیرگذار خواهد بود. کمیته اکران فیلم محمد رسول الله تشکیل میشود کمیته اکران فیلم محمد رسول الله در شرکت سینمایی نور تابان تشکیل می شود تا بهترین شرایط را برای نمایش این اثر فراهم کند. آنها اظهار امیدواری کردند با توجه به عزم وی در تکمیل حرکت قبلی بنیاد مستضعفان مبنی بر استمرار توجه فرهنگی به حوزه سینما که با دستور سعیدی کیا برای اکران مناسب فیلم سینمایی محمد رسول الله (ص) صورت گرفته از کمک های بنیاد مستضعفان به حوزه زیرساخت فرهنگ و مخصوصاً سالن های سینما که قرار است به زودی انجام شود، قدردانی کردند. آنان همچنین از تلاش برای اکران مناسب داخل و خارج فیلم که همچنان با پشتیبانی صادقیان معاون هماهنگی بنیاد سیاستگذاری و برنامه ریزی بنیاد صورت خواهد گرفت، خبر دادند و اضافه کردند بناست کمیته اکران این فیلم در شرکت سینمایی نور تابان که علاوه بر مالکیت و تهیه کنندگی، پخش فیلم را هم به عهده دارد تشکیل و پیش بینی های لازم را انجام دهند. کارگردان و مدیر پروژه فیلم محمد رسول الله (ص) در پایان سال فرصت را مغتنم دانستند تا از مجموعه بنیاد مستضعفان و فروزنده و سعیدی کیا و صادقیان به جهت تلاش ها و کمک هایشان تشکر کنند. این خبر در حالی به دست رسانه ها رسید که ایمیلی از شرکت نور تابان نیز به رسید که در آن تاکید شده بود منبع رسمی همه اخبار مربوط به پروژه سینمایی محمد رسول الله این شرکت است. در ایمیل رسیده آمده است: نظر به مصاحبه جناب آقای حیدریان مدیر محترم پروژه فیلم سینمایی محمد(ص) در خصوص اکران این فیلم در عید سعید فطر و ضرورت اطلاع یافتن اصحاب محترم رسانه و افکار عمومی از زمان دقیق اکران این فیلم سینمایی فاخر، به اطلاع می رساند همان گونه که سابقا بعرض رسید مرجع انتشار کلیه اخبار رسمی و موثق این فیلم شرکت سینمایی نور تابان بعنوان تهیه کننده رسمی این فیلم سینمایی است و هرگونه انتشار و نشر اخبار توسط سایر دست اندرکاران عزیز این فیلم فاقد اعتبار است. سنگ تمام سیدمهدی شجاعی برای فیلم محمد(ص) سید مهدی شجاعی یادداشتی بر فیلم محمد(ص) ساخته مجید مجیدی نگاشته است، او در یادداشت خود مجیدی را آغازگر یک حرکت یا تحول در سینمای دینی می داند و می نویسد: فیلم پیامبر، بدون شک، کاری سترگ، تأثیرگذار و ماندگار است. فیلم پیامبر، بدون شک، کاری سترگ، تأثیرگذار و ماندگار است. مجیدی و تیم همراهش برای این کار، تمام دقت، خلاقیت، تجربه و توان خود را در طبق اخلاص نهاده اند و این ظرف اخلاص است که به همه عناصر فیلم، هویت و برکت بخشیده است. مهمترین هنر این فیلم پاسخ گفتن به یک نیاز یا خلاء تاریخی است. و آن خلاء در یکی – دو جمله این است: یک روایت صحیح و صادقانه از پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله و سلم، روایتی که از اغراض و امراض و تحریف ها به دور باشد و با حقیقت نسبتی درست برقرار کرده باشد. روایتی که در عین پای بندی اش به مستندات، از زبان و بیانی بلیغ و هنرمندانه بهره برده باشد. جای چنین نگاه و روایتی در مورد پیامبر خاتم، در تاریخ سینمای ایران و جهان خالی بوده است. در ساختمان هنر در همه رشته ها و شاخه های آن هر آجر تازه ای، بر آجرهای قبلی قرار می گیرد و استوار می شود و هیچ اثر هنری را نمی توان معلق میان زمین و آسمان تصور کرد. یا ارتباط و اتصالش با تجربه های پیشین را منکر شد. ولی برخی از آثار هنری در مسیر تکوین خود به نحو متداول و مرسوم قدم برنمی دارند، انگار که چند پله را با یک جهش پشت سر می گذارند. و فیلم محمد (ص) به گمان من اثری از این دست است. فیلم هایی که سینمای جهان با محتوای تاریخ و سیره پیامبران، در آرشیو خود دارد، عموماً آمیخته به تحریف یا لااقل برداشت های نادرست، از اندیشه و سیره و سلوک انبیاست. مقصود من بخش های تخیلی نیست، دخالت های هنری سناریست و کارگردان نیست، دراماتیزه کردن روایت های تاریخی هم نیست. مقصودم اساس اندیشه و بنیان جهان بینی در این آثار است. مقصودم فقدان درک صحیح از جهان بینی توحیدی و رسالت انبیاست. بروز اشکال محتوایی در فیلم ها و سریال های ایرانی به گونه دیگری است. شاید تعبیر سطحی نگری و سهل انگاری بر آنچه تا امروز اتفاق افتاده انطباق داشته باشد. متاسفانه این دو خصیصه یا نقطه ضعف در همه شئون آثار خودش را نشان می دهد. در تحقیق و پژوهش، در تألیف و نگارش، در کارگردانی، در طراحی صحنه، در گریم، در فیلمبرداری، در موسیقی و حتی در تدوین و صداگذاری، آنچه فیلم محمد (ص) را نسبت به آثار پیشین متمایز می کند، تأمل و دقت بر تمامی این وجوه و عناصر است. در تمام این موارد، ممکن است کسانی اختلاف نظر یا اختلاف سلیقه داشته باشند ولی کسی نمی تواند منکر تأملات و دقت های وسواس آمیز در مورد تک تک این وجوه و عناصر بشود. به عبارتی در این فیلم، هیچ حرکتی را نمی شود گفت که بی فکر و فلسفه صورت گرفته. جدی ترین اشکالی که تا به حال در مورد این فیلم مطرح شده، گران تمام شدن آن است، یعنی هزینه زیادی که صرف تولید آن شده. این اشکال تا چه حد وارد است؟ اولاً باید دید که این کم و زیاد یا گران و ارزان بودن، بر چه اساسی و با چه قیاسی مطرح می شود؟ اگر گفته شود که در قیاس با دیگر تولیدات داخلی سینما در ژانر تاریخی مذهبی، عرض می کنم که کدام وجه از این فیلم، قابل قیاس با تولیدات داخلی است که این وجه آن قابل قیاس باشد!؟ نمی شود که شما عزمتان را برای یک سفر خارجی جزم کنید ولی برآورد هزینه ها و تدارکاتتان را برمبنای سفر داخلی داشته باشید. اگر گفته شود که در قیاس با دیگر فیلم های تاریخی در عرصه های جهان و بین الملل عرض می کنم که فقط یک فیلم را در این سطح، نام ببرند که با کمتر از چند برابر هزینه این فیلم، ساخته شده باشد. و اگر گفته شود که در قیاس با مجموعه بودجه فرهنگی و هنری کشور، عرض می کنم که با آنچه فقط در سال های اخیر از بودجه فرهنگی و هنری نفله و حیف و میل شده، ده فیلم دیگر با همین اشل و هزینه می توانسته ساخته شود و نشده، پولهایی که ردّشان را در هر کجای عالم می توان گرفت جز عالم فرهنگ و هنر و سینما. و اگر گفته شود که در قیاس با بودجه هایی که صرف دیگر افتخارات ملی می شود، مثل فوتبال و... عرض می کنم که ... از شدت شرمساری چیزی نمی توانم عرض کنم. بگذریم. ثانیاً: سخیف ترین نوع برخورد با یک اثر هنری فاخر، بخصوص در ساحت دینی، ارزیابی سمسارگری یا بساز و بفروشی نسبت به آن است. درست مثل این است که شما بخواهید مسجد شیخ لطف الله یا مسجد گوهرشاد را با محاسبه قیمت مصالح و گچ و سیمان، ارزیابی کنید یا هزینه و منفعت آن را با مدل آپارتمان سازی بسنجید. در مواجه با آثار فاخر دینی، تنها مسأله ای که باید مورد ارزیابی قرار بگیرد، این است که آیا اثر در انجام رسالت خود موفق بوده یا نه. اگر اثر چنان که باید و شاید از کار در آمده باشد و مأموریتش را درست به سرانجام رسانده باشد و به ارتباط مطلوبش با مخاطب رسیده باشد، مسأله کم و زیادی هزینه یا ارزانی و گرانی، جایی برای طرح ندارد. ولی اگر کار به اهلش سپرده نشده باشد، اگر خالق اثر، اهلیت لازم برای خلق اثر را نداشته باشد و اگر به هردلیل اثر در انجام مأموریتش موفق نشده باشدء هر مقدار بودجه ای که صرف شده- ولو کمترین مقدار ممکن- هدر رفته و تباه شده. اشتباه نشود. اسراف و تبذیر یعنی صرف هزینه در غیر جای خود، همیشه و در هرکاری مذموم است. ولی هزینه ای که به اعتلای اثر کمک می کند، بر شکوه و فخامت اثر می افزاید، هزینه ای که تأثیرش در کار به چشم می آید، هرچقدر که باشد قابل نکوهش نیست. ثالثاً و فارغ از بحث هنر و سینما و متعلقات آن، صرفاً در فضای معرفتی و عقیدتی بعضی از حرکات و اتفاقات هست که با هیچ معیار مادی قابل سنجش نیست. به عنوان مثال زدودن گرد و غبار تحریف از چهره ملکوتی حضرت ابوطالب علیه السلام- مطلبی نیست که بشود ...
