درخت سرو، زیرش پیرمردی قوزی، عبایی بر تن و شالمه ای دور سر شبیه جوکیان هندی، چمباتمه نشسته، انگشت سبابه ی دست چپش را به حالت تعجب بر لب نهاده است. روبه روی او دختری در لباس مشکی بلند بر جوی آبی خم شده، گل نیلوفر به پیرمرد تعارف می کند. بوف کور درک درستی از زمان، مکان یا هویت ندارد: من نمی دانم کجا هستم و این تکه آسمان بالای سرم، یا این چند وجب زمینی که رویش نشسته ام مال نیشابور یا بلخ یا بنارس ...
خانه
