سرویس اجتماعی- حسین تولایی [2] : iهر بخشی از تاریخ خوانسار، این کهن بوم زیبا را که آرمیده در درختان سر به فلک کشیده می کاوی آخرش به فرهنگ و هنر فاخری ختم می شود که گرچه ناگزیر به تعظیم و سر فرود آمدن در برابر آن هستی، اما باز غصه ات می گیرد ازآنچه بودیم و از آنچه هستیم یا بهتر بگویم از آنچه می توانیم باشیم و نیستیم... بگذار تا همین حد دیباچه در گلو حبس شود که اگر وارد فصول این مثنوی ...
خانه
