غزل شماره 110 حافظ مربوط به سال های آخر شعر و شاعری او و بازگشت از تبعید می شود و غزلی است تفننی که گریزی هم به شاه شجاع دارد. حافظ از عشقی یاد می کند که تناسبی با سن و سال او ندارد، راز نهفته عشق او آشکار شده و از زیبایی معشوق خونین دل شده است ... ... ادامه خبر
خانه
