پایان رؤیای انسانی

اولین باری که جنازه را دیدم، چهار ساله بودم. ماشین نعش کش شهرداری آمده بود، جنازه عمه باشی را روی تخته ای آوردند و من در پیچ کوچه، کنار دیوار کاهگلی سرک کشیده بودم و به آن جنازه آرام خوابیده نگاه می کردم. مفهومی از مرگ در ذهن نداشتم اما اشک می ریختم. ... ادامه خبر

جستجوگر خبر فارسی، بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است (قانون تجارت الکترونیک). برای مشاهده متن خبری که جستجو کرده‌اید، "ادامه خبر" را زده، وارد سایت منتشر کننده شوید (بیشتر بدانید ...)