که چون کسی به تبعیدگاه خرد پای نهد و شاگردی دبیرستان آفتاب کند و روز و شب آتش و نور خورد، آنگاه که باران عشق می بارد و پایش در گل جنون و شیدایی فرومی رود، چون از چشم مستان به عالم نظر کند، آرایش دیگر و نظمی دیگر بیند و هرگاه زبان به سخن گشاید، عباراتش در گوش و چشم ظاهر، آشفته و پریشان نماید، هر چند چشم و گوش رازدانان آنها را در عین زیبایی و تعالی یابد.[22] ... هر کسی را توفیق ...
خانه
