احوال خود متفکّر و بیشتر از پیشتر متحیّر گردیده، دست از همه برداشت، و چشم امید افاضه انوار فیوضات غیبی گماشت . شاید مشکلات زندگی باز هم به وی فشار آورده است تا بالاخره به اصفهان برود و در میان این فضای ناامیدانه، به دنبال راه جدیدی بگردد. خودش می گوید که در قعر بحر اصول و فروع این خیالات به گِل نشسته و زمانی که تذرو امید که در شاخسار ناامیدی فاخته، ضرب کوکوی آرزو می سرود راه امیدی به خارش ...
خانه
