. به سرعت پلّه ها را دوتا یکی کردیم و رفتیم بالا امّا، هم چنان خبری از صاحب صدا نبود. توصیف آن لحظات واقعاً برایم میسّر نیست. اهالی خانه حالی داشتند که من نمی توانم شرح دهم. انگار فضای خانه سنگین شده بود. همه ما متوجّه حضور مورد خاصّی بودیم امّا نمی دانستیم که کجا باید دنبالش بگردیم. یکی، دو ساعتی به این حال گذشت. همه گریه می کردیم. یاد پدر و خاطراتش تمام سلّول های بدنمان را اشباع کرده بود. با همه ...
خانه
