مگر از گریه شبانه گرفت *** همچنان در همان چند صفحه آغازین کتاب دست و پا می زنم، حیران و سرگردان، انگار که در جست وجوی گمشده ای هستم، کتاب را با سرعت ورق می زنم اما گویی دلم، جانم، جایی بند شده که گسستن از آن، بریدن رشته همه عمر و زندگی است. چه ابر تیره ای گرفته سینه ترا/ که با هزار سال بارش شبانه روز هم/ دل تو وا نمی شود... چه می گویی سایه؛ مگر از دل من خبر داری *** ...
خانه
