ایشان می فرمود: امام مجتبی (ع) عابدترین مردم زمان خود بود. بسیار حج به صورت پیاده و گاه با پای برهنه به جای می آورد. همیشه او را در حال گفتن ذکر می دیدند و هر گاه آیه یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُو را می شنید، پاسخ می گفت: لَبَّیک اللَّهُمَّ لَبَّیک (خداوند! گوش به فرمان توام. )[1] آن امام همواره در قنوت نمازش، بسیار دعا می کرد و خدا را این گونه می خواند: ای پناهگاه ...
تقابل با آوای متعارضی قابل درک است که سعی دارد چهرۀ کاریزماتیک پیامبر اکرم (ص) و انتساب جریان رقیب را بدان، در حاشیه قرار دهد. جریان علوی با انتساب خود به این چهرۀ کاریزماتیک، در مقابل جریان اموی که فاقد چنین چهره ای است، به نحوی قدرت نمایی گفتمانی می کند. ب) تأکید بر اختیار انسان دیگر مؤلفۀ سازندۀ گفتمان علوی را می توان شیوۀ استفاده از مفهوم الله و نحوۀ تبیین جایگاهش در هستی به ...
این دو شب حسنم را گرفته ام هرجا شده است صحبت کوچه شبیه تو بی اختیار من دهنم را گرفته ام از باغ شیعیانِ غریبِ مدینه ات بُردِ یمانی و کفنم را گرفته ام بین من و لباس عزایت چه فرقی است من رنگ و بوی پیرهنم را گرفته ام دست مرا بگیر به محشر بگو که من همواره دست سینه زنم را گرفته ام حسین صیامی به ...
خانه
