“وقت ناهار” به وقت نیویورک

ترجیح می دهم بازی نکنم

. گفتم که یک سال است از خانه بیرون نرفته ام. در این یک سال به جز خواهر و برادرم، تنها دوستی که تقریبا هر روز زمانی را برای هم صحبتی با من کنار می گذارد، اسماعیل شنگله است. او یک دوست بامرام و بامحبت است؛ البته بعضی وقت ها هم یکسری از جوان های تئاتری به من سر می زنند و برایم از دنیای بیرون می گویند. صحبت های آنها بیشتر ناله هایی است که از بیکاری و بی پولی سرچشمه می گیرد. وقتی برایم درددل می کنند، خیلی ...