دعاهایش را با خود می برد. از انحنای ظریف نقش های کاشی در مسجد کبود گلی چیده ام. اینک گل را چون ارمغانی به مقبره الشعراء می برم. شاعران چشم انتظار گل نیایش اند تا در طراوت مقدسش شور طبع شان تپیدن آغاز کند، تا کلمه آغاز شود، در دست هایم گلی از کاشی های کبود می برم، در نگاهم نیز تصویر نیلی همه آسمان های خدا را که از پی نمازی صمیمانه آمده است و در مردمک هایم خانه کرده است. از کوچه های صمیمی شهر عبور می ...
خانه
