اینها صحبت های عزت الله رمضانی فر است؛ بازیگری که سال هاست در این حرفه بازیگری فعال است. او هم دوره بازیگرانی مانند علی نصیریان، جمشید مشایخی، سعید پورصمیمی و پرویز پورصمیمی بوده و در فیلم هایی مانند گاو، پستچی، از فریاد تا ترور، بلوف و ... بازی کرده اما دست تقدیر و نامهربانی برخی از دوستانش نگذاشته او به حق خود برسد. رمضانی فر که در سریال علی البدل بازی کرده است معتقد است که برای حرفه خود حرمت قائل است و هر نقشی را برای پول بازی نمی کند. با او درباره زندگی و حرفه اش هم صحبت شدیم. سال 1323 در کدام محله تهران متولد شدید؟ در خیابان مولوی به دنیا آمدم. در آن زمان محله مولوی یکی از محله های خوب تهران بود و مثل اکنون مرکز خرید نبود. الان موقعیت محله مولوی خیلی تغییر کرده، برخی از قدیمی ها از آن خیابان رفته اند و بعضی ها هم مانده اند و خانه های قدیمی را خراب کرده و دوباره ساخته اند، اما محله خود را ترک نکرده اند چون به زندگی در جنوب شهر با ویژگی هایی که دارد عادت کرده اند. جنوب شهر چه ویژگی دارد که گروهی نمی توانند یا نمی خواهند آنجا را ترک کنند؟ در دوره ما مردم این مناطق خیلی پایبند به زندگی سنتی بوده و همه از حال یکدیگر باخبر بودند. چیزی که الان خیلی کم دیده می شود. تنگناهای اقتصادی باعث شده که مردم از هم دور شوند. بیشتر مردم مجبورند برای تامین مخارج زندگی دو یا سه جا کار کنند در این شرایط حتی نمی توانند، اعضای خانواده خود و فرزندانشان را ببینند چه برسد به فامیل و همسایه ها. در دوره نوجوانی و جوانی شما که نداری ها و کمبود ها خیلی بیشتر از امروز بود، پس چطور مردم با هم مهربان تر بودند و بیشتر از حال یکدیگر خبر داشتند؟ مردم در آن دوره قانع تر و مثل امروز مال اندوز نبودند. مثل حالا نبود که طرف میلیاردر است اما باز هم به هزار راه می زند تا پول بیشتری پس انداز کند اما حتی حاضر نیست به خواهر و برادر خودش کمک کند. ثروتمند شدن در ذات خود، بد نیست، به نظرتان چگونه می توان یک ثروتمند خوب بود؟ به نظرم همه چیز بستگی به تربیت خانوادگی دارد. خیلی از آدم هایی که در زمینه های مختلف ورزشی، پزشکی و ... موفق شده و به شهرت رسید ه اند، بچه های جنوب شهر هستند که زندگی سختی داشته اند اما غیرت به خرج داده و روی پای خود ایستاده اند و موفقیت های بزرگی کسب کرده اند. خیلی از بچه های جنوب شهر هم هستند که در خانواده های سالم بزرگ شد ه اند، هم درس می خوانند و هم کار می کنند. منظورتان از خانواده سالم، چگونه خانواده ای است؟ وقتی رابطه پدر و مادر با هم خوب باشد، و آنها در شادی و غم در کنار هم باشند و از هم حمایت کنند، خانواده سالم ساخته می شود. بیشتر معتادان و خلافکاران در خانواده هایی بزرگ شده اند که پدر یا مادر و یا هر دو مشکل داشته و نتوانسته اند فرزندان خود را درست تربیت کنند. در چنین شرایطی فقط آنهایی می توانند، موفق شوند که آدم های خوبی سر راهشان قرار گرفته و راه درست را به آنها نشان دهند و از آنان حمایت کنند. شما چطور به دنیای بازیگری راه پیدا کردید؟ من زندگی پر فراز و نشیبی داشتم. وقتی شش سالم بود، مادرم فوت کرد و خواهر بزرگ ترم مرا بزرگ کرد. پدرم الوارفروش بود که او هم ورشکسته شد و بعد از مدتی به دلیل بیماری بینایی اش را از دست داد، هر چند بعد از مدتی دوباره بینایی اش را به دست آورد، اما شرایط زندگی ما خیلی سخت شد.اما من خوشبختانه توانستم درسم را بخوانم آن هم در محله ای که هیچ نشانی از فرهنگ و هنر در آن نبود و اعتیاد بیداد می کرد.همه سینماگران می دانند که من حتی سیگار هم نمی کشم و فقط تاکنون دوبار نقش معتاد را بازی کرد ه ام. از بچگی به بازیگری علاقه مند شدم. سینما تمدن سرکوچه ما بود و من برای تماشای فیلم مرتب به این سینما می رفتم. وقتی به دبیرستان رفتم، با سعید پورصمیمی و اسماعیل محرابی که اکنون از بازیگران معروف هستند، گروه تئاتر تشکیل دادیم و برای بچه ها نمایش اجرا می کردیم.چون به بازیگری علاقه مند بودیم تحقیق کردیم که جایی را برای آموزش پیدا کنیم و به کلاس های زنده یاد سمندریان رسیدیم. زمان ثبت نام حدود 80 نفر ثبت نام کرده بودند اما چون آموزش ها خیلی سخت بود، خیلی ها کلاس ها را ادامه ندادند و آخر کلاس حدود شش نفر ماندیم؛ مرحوم پرویز فنی زاده، پرویز پورحسینی و مریم معترف هم جزو شاگردان همان کلاس بودند. جالب است که شما برای ورود به دنیای بازیگری مثل خیلی ها به خیابان لاله زار نرفته اید و ترجیح داده اید که درس بازیگری بخوانید. ...
خانه
