سایر منابع:
سایر خبرها
شب زفآف چیست؟ شب زفاف( شب اول عروسی) شبی است که که عروس و داماد نخستین رابطه جنسی خویش را انجام می دهند . هم در گذشته و هم اکنون در خانواده های سنتی ایرانی رسم است که در شب اول عروسی ( شب زفاف) زنان پشت در اتاق عروس و داماد می نشینند تا داماد دستمال خونی شب عروسی را نشان آن ها بدهد تا از پشت در بلند شوند و به منزل های خویش بازگردند. این دستمال خونی بیانگر پاره شدن پرده بکارت عروس توسط داماد است ...
شایعه هایی بود که همسر سابقم برایم به وجود آورد. زمانی که من متراکه کردم عروس آقای زبر دست تهیه کننده فیلم و سریال که از دوستان من بودند مرا به ایشان معرفی کردند که دنبال یک نابازیگر برای کارشان بودند. قبل از اینکه اتفاق سینمایی بیفتد من درخواست طلاق داده بودم، سال 84 عقد کردم و اولین درخواست طلاقم سال 85 بود. پدر و مادرم در ایران زندگی نمی کردند و همسرم با معرفی خود به عنوان ...
پیچیم تا بصورت لایه لایه درآید سپس آن را دوباره به صورت دایره ای کامل به ضخامت نیم سانتیمتر پهن می کنیم. 5- در این مرحله، خمیرهای چند لایه را در ظرف بزرگ با روغن داغ سرخ کرده و پس از آماده شدن قتلمه ها، بلافاصله بر روی آن خاک قند می پاشیم تا شیرینی آن در تمام لایه ها جذب شود. میان ترکمن ها رسم است که این شیرینی را در روز عروسی، خانواده داماد درست کرده و به منزل عروس می برند و ...
فتنه ها و آشوب ها، ساختن خانه ها و کاخ هایی همانند قصرهای بهشتی و وجود دخترانی [در زیبائی] شبیه حور العین بهشتی در آن. در کتاب های لغت، جغرافیا و حدیثی این نام به مناطقی مانند بغداد و کوهی سیاه در نزدیک ری (تهران امروزی) تطبیق داده شده است. با این وجود در برخی از روایات که زوراء به شهری در نزدیکی ری تطبیق داده شده است، دارای اشکال سندی و محتوایی می باشد؛ بر این اساس نمی توان نتیجه گرفت که ...
عدد سیزده برسد. مراسم قبل از برگزاری جشن تیرماه سیزده: یک روز مانده به شبِ برگزاری جشن تیرماه سیزده، خانواده ای که پسرشان، نامزدی اختیار کرده است، به فکر سیزدهی می افتد تا داماد، آن را در شب جشن به عروس خود هدیه دهد. سیزدهی هدیه ای است که شامل سیب، بِه، انار، سنجد، انگور، پرتقال، فندق، گردو، بادام، پسته، نخود، کشمش، انجیر، خرما، قند و چای، سقز، باقالای پخته و .... به اضافه ...
...، همزاد آدمی است و همراه او از جهان مینویی به زمین آمده است؛ زمزمه عشق در گوش آدمی، زمزمه آشنایی است؛ صدایی آن جهانی که او را از خاک بر گرفته و به بهشتی عدنی نزدیک می کند که زمانی دیر، در آن زیسته است. از همین روست که قصه های عاشقانه، قصه هایی شنیدنی و خواستنی است. گویی همه این روایت های سوزناک، تکرار یک قصه ازلی و ابدی است؛ قصه ای که حقیقت آدمی را روایت می کند؛ و ادبیات از همین جا شکل می گیرد ...