تا پیش از باز شدن پای اتومبیل به تهران بیشتر خدمات حمل ونقل برعهده چهارپایان بود؛ حیوانات زبان بسته ای که باید از سر صبح تا ساعت های پایانی شب کفش آهنین به پا می کردند و با پای پیاده همسفر با صاحبانشان خیابان ها و کوچه پسکوچه های گلی و پر از زباله شهر و مانع را گز می کردند. تنها دستمزدشان هم آب و غذایی معمولی و چند دست کفش (نعل) و خورجینی برای حمل بار بود. به همین دلیل داشتن کفش مناسب ...
خانه
