بی شک یکی از تجلی گاه های اخلاقی میان فرزانگان در تاریخ بشری، روایتی از مواجه علی بن ابی طالب علیه السلام در زمان حاکمیت جهان اسلام با عبدالرحمان بن عمرو بن ملجم مرادی معروف به ابن ملجم مرادی است که ابن سعد [1] او را از تبار حمیری و از قبیله مراد معرفی می کند. آنچه از زندگی ابن ملجم به میان آمده این است که پس از به خلافت رسیدن علی بن ابی طالب، ابن ملجم با سماجت های فروان اصرار بر بیعت می کند و نهایتاً با قبول خلیفه مسلمین به وقوع می پیوندد. این درحالی است که علی بن ابی طالب بارها و در بخش های مهمی اذعان می کنند که: این بیعت مانا نخواهد بود و ابن ملجم این بیعت را که هیچ، پایش بیفتد خون مرا نیز خواهد ریخت. یکی از نشانه این باور حضرت شعری است که پس از بیعت با ابن ملجم مرادی می خواندند که ” ارید حیاته و یرید قتلی غذیرک من خلیلک من مراد [2] ” من زندگی او را می خواهم و او مرگ مرا و عذر او از بیعت برای کشتن من است و در ادامه هم می فرمایند به خدا سوگند او را وفادار به گفتارش نمی بینم [3] این بدان معناست جماعتی که از علی جز راست نشنیده اند ایمان می آورند که علی با دشمن قسم خورده خود بیعت کرده و این اولین رسم حاکمیت علی است که حتی در عین ...
خانه
