خانه
سایر منابع:
با دوستان خود به اشتراک بگذارید
می پسندم
0
سایر خبرها
وقوع انفجاری دیگر در ترکیه/بمبی با وزن بیش از 10 کیلوگرم در سطل زباله
نظامی کشته و 17 تن دیگر بشدت مجروح شده اند.بنابر این گزارش، بمبی به وزن بیش از 10 کیلورم در یک سطل زباله در مسیر عبور اتوبوس حامل نظامیان ترکیه جاسازی شده بود که به محض عبور آن منفجر شده است. این سومین حمله انفجاری در شهر دیاربکر علیه اتوبوسهای حامل نظامیان طی یک هفته اخیر می باشد. دیاربکر دارای بافت قومیتی اکثریت کرد تبار بوده و از کانونهای اصلی درگیری میان نیروهای امینتی و دولتی ترکیه با پ.ک. ...
گوگل در کوبا؛ علمی یا سیاسی
سفید و وزارت امور خارجه به کوبا علاقه مند شد و در میانه سال 2014، مدیران گوگل از علاقه خود برای سفر به کوبا صحبت کردند. مقامات گوگل اعلام کردند می خواهند نسخه های رایگانی از محصولات خود را در این کشور ارائه دهند. کاخ سفید با هر دو این پیشنهادها از سوی گوگل موافقت کرد. برخی گزارش ها نوشته اند شرکت گوگل از محتوای مذاکرات انجام شده بی اطلاع بود؛ اما یکی از مقامات ارشد دولت آمریکا می گوید ...
کودک، زن، جنگ در عکس های کریستین اشپنگلر
کریستین اشپنگلر، یکی از شخصیت های شناخته شده در عرصه عکاسی جنگ است. Ann es de Guerre یا سال جنگ عنوان کتاب این عکاس جنگ است که در 2003 توسط انتشارات مارول منتشر شده است. گروه جهاد و مقاومت مشرق – کریستین اشپنگلر، عکاس شناخته شد عرصه جنگ است. این زن عکاس در سال 1945، در آلزاسِ [...] کریستین اشپنگلر، یکی از شخصیت های شناخته شده در عرصه عکاسی جنگ است. Ann es de Guerre یا سال جنگ عنوان کتاب این عکاس جنگ است که در 2003 توسط انتشارات مارول منتشر شده است. گروه جهاد و مقاومت مشرق – کریستین اشپنگلر، عکاس شناخته شد عرصه جنگ است. این زن عکاس در سال 1945، در آلزاسِ فرانسه متولد شد؛ اما مراحل رشد خود را در شهرمادرید گذراند. وی یکی از مشهورترین زنان عکاس جنگ است که بیش از 30 سال از عمر خود را صرف سفر به مناطق بسیار گرم جهان کرده است تا عواقب جنگ را مستندنگاری کرد. این آثار چنان که در مرتبۀ نخست به چشم می آید، از نقطه نظر زنان و کودکان است. عکس های او طبیعی، تلخ و تُند، تروماتیک، دقیق، فراموش نشدنی، و غالباً سورئال اند. عکس های اشپنگلر از آنچه ما معمولاً عکاسی جنگ می شناسیم، متمایز است. تا حدودی به این دلیل که او یک زن است و به موقعیت هایی دسترسی دارد که مردان امکانش را ندارند یا حتی شاید لزوماً مورد علاقۀ عکاسانِ مرد نباشد. درک و احساس او نسبت به درامِ بصری از بازدیدهای مکررش از موزۀ هنر مادرید در دوران کودکی اش تأثیر پذیرفته است؛ جایی که او نقاشی های ولاسکز، گویا و بوش را شناخت. عکس های او به ندرت زخم های خونین، درگیری های خشونت آمیز یا اجساد جان باختگان را نشان می دهد. در عوض، ما مردمانی را می یابیم که در تلاش اند برای گذران زندگی روزمره در سرزمین های پهناورِ خالی، سوخته، جنگ زده و غارت شده. او به ما کودکان سرزنده و با نشاطی را نشان می دهد که در میانۀ وحشت و جنگ به بازی و شیطنت سرگرم اند. عروسی را در لباس سپیدش، خنده های مستانه در مقابل ساختمانی مخروبه، دختر جوان ویتنامی که به آرامی در حال واکس زدن چکمه های سربازان آمریکایی است؛ مادر جوانی که با چشمانی نگران نوزادش را در یک دست و مسلسلی را در دست دیگرش نگاه داشته است. اشپنگلر از 1970 به عکاسی و تهیه گزارش از درگیری ها از نقطه نظر قربانیان جنگ مشغول بوده است و آثارش را در رسانه هایی همچون سیپاپرس، تایم، کوربیس-سیگما، نیوزویک، ال پاریس، نیویورک تایمز و لوموند منتشر کرده است. این عکاس موفق به دریافت جوایزی چون SCAM برای تهیه گزارش از جنگ در 1998 و جایزه زن سال 2002 در بروکسل شده است. آثار مستند او مجموعه ای است از درگیری و جنگ در کشورهای چاد، ایرلند شمالی، ویتنام، کامبوج، لبنان، صحرای غربی، کردستان عراق، نیکاراگوئه، کوزوو، افغانستان و عراق. در این گزارش نگاهی به برخی از آثار وی با محوریت کودکان و زنان در جنگ خواهیم داشت. دختری پرچم به دست، پشت به مردان مسلح ، جیپ های جنگی غول پیکر در برابر دخترک ریزاندام و نحیف، پرچمی مشکی با صلیبی سفید در زمینه. ماشین های جنگی محو و فید هستند. میمیک صورت کودک وضعیت خاصی را گزارش می دهد. نگاه کودک با آن پرچم مملو از ایدئولوژی، نگاهی عاری از کودکانگی است. این تصویر در سال 1987 در یک مراسم خاکسپاری در لندندری ایرلند شمالی گرفته شده است. ایرلند شمالی از 1921 در پی اعلام دولت آزاد بخش جنوبی ایرلند و وفاداری بخش شمالی درگیری های قرن بیستم آغاز شد. اوج بحران در 1972 و جمعه خونین است که در نهایت 1998 با قراردادی موسوم به جمعه نیک این وضعیت به پایان رسید. تصویری دیگر از لندندری ایرلند شمالی در سال 1970٫ یک عکس کنایه آمیز، کودکان شاد، پرشور، مملو از شیطنت. کافی است به کودک سیاهپوش میانی نگاهی بیاندازید که زبانی می اندازد. پسربچه ها به یکدیگر فشار می آورند. دست برخی سنگ است و گویا آماده یک حرکت انفجاری باشند. اما در پس زمینه حکایتی دیگری در جریان است: دود و ویرانی. خیابانی مملو از زباله های ناشی از سوختن و خبر از رویدادی که می شود بویش را استشمام کرد. پنوم پن، پایتخت کامبوج، آوریل 1975٫ هفدهم آوریل 1975 نیروهای خمر سرخ ، به رهبری پول پوت، شهر 2 میلیون و 300 هزار نفری پنوم پن را اشغال کردند و جمهوری دمکراتیک کامبوج را به جای نظام هوادار غرب نشاندند. 48 ساعت بعد، تمامی جمعیت پایتخت، به فرمان فاتحان، خانه و کاشانه خود را رها کرده و بدون کمترین آمادگی، به سوی روستاها و جنگل ها رانده شدند. بدین سان شهر بسیار گسترده پنوم پن به شهر ارواح بدل شد و تنها شماری از صاحب منصبان ارشد نظام تازه، همراه با چند شکنجه گاه، در آن منزل گزیدند. شهر بمباران شد و نتیجه آن چیزی است که در تصویر می بینید. اگرچه در افق عکس می شود نشانه هایی از یک شهر را دید؛ ولی آن دود و غبار و خورشید گرفته، عکس اشپنگلر را تبدیل به اثری دیگر کرده است. اشپنگلر گزارشی از یک جنگ را به نمایش نمی گذارد؛ او تصویری از عواقب یک جنگ را عرضه می کند. آنچه در اینجاست ویرانی وسیع تا افق دید هر مخاطب است که تداوم دارد. در آوریل 1975 میلادی، تنی چند از اعضای عضو سازمان آزادی بخش فلسطین به قصد ترور پیر جمیل رهبر حزب فالانژ لبنان به سوی کلیسای مسیحیان مارونی در شرق بیروت آتش گشودند. جمیل از این سوءقصد جان سالم به در برد و با همکاری رژیم صهیونیستی دست به اقدامات متقابل زد که در نهایت به جنگ داخلی 15 ساله در لبنان منجر شد. اشپنگلر در سال 1982، همان سالی که در نهایت جمیل به قتل رسید و فاجعه انسانی صبرا و شتیلا در انتقام از این ترور صورت گرفت، اوقات خود را در لبنان گذراند و مجموعه ای خاص از بیروت غربی مستندسازی کرده است. در این تصویر پیرزن مسلمان، همانند یک تکاور، با همان لباس زنانه لبنانیش، کلاشینکف را به دوش گرفته است. مشخص است پیرزن یک نظامی آموزش دیده نیست. کافی است به موقعیت استقرار قنداق توجه کنید که روی بازو است تا چسبیده به کتف؛ اما پیرزن با اعتماد به نفسی ویژه یک پا بر مخروبه دیوار نهاده است و هدفی ناپیدا را نشانه گرفته است. عکس اشپلنگر تضاد میان زن و نبرد را کمرنگ می کند و حتی به آن لطافت می بخشد. دستان پینه بسته زن و زمختی آن برجسته است و در پیش زمینه عکس می درخشد و به نوعی وجه دیگری از زن را نمایش می دهد، تلاش برای زندگی و دفاع. ساندینیست های نیکاراگوئه در 1979 قدرت را از چنگ سوموزا دیکتاتور خارج کردند. سوموزا کشور را ترک کرد و اعضای گارد ملی او سرانجام سر از پاراگوئه درآوردند؛ اما با روی کار آمدن رونالد ریگان جمهوری خواه در کاخ سفید، چریک های کنترا با حمایت مستقیم ایالات متحده آمریکا، دولت نوپا و محبوب را وارد جنگی داخلی کرد. اگرچه در نهایت این دانیل اورتگا بود که در 1984 ریاست جمهوری را به دست آورد تا حضور ساندینیست ها را تثبیت کند؛ اما زخم جنگ بر پیکر نحیف این کشور آمریکای مرکزی برجا مانده بود. اشپلینگر در بحبوحه جنگ داخلی در نیکاراگوئه حضور پیدا می کند و مهمترین عکسش دختربچه ای است بر یک نفربر خاموش. دخترک با ژست کودکانه و شیرین خود، در آن لباس سفید، همچون عروسی است که بر سیاهی چیره شده است. همه چیز در اطراف او تیره و تار است. حتی آسمان نیز کدر و مات است. گویا این کودک تنها امید جنگ است در پی صلح. در سال 1996 طالبان، کابل پایتخت افغانستان را تصرف و امارت اسلامی افغانستان را تأسیس کردند. آنها بیش از 90٪ کشور را تحت کنترل گرفتند و منطقهٔ کوچکی را در شمال شرقی برای مجاهدین اختصاص دادند که پایان جنگ های داخلی بین مجاهدین و شروع حکومتی نو توسط طالبان برای افغانستان بود. اشپلنگر در 1998 در کابل مجموعه تصاویری با محوریت زنان و کودکان تهیه کرد که عمدتاً به محدودیت ها و نقش جدید زنان افغانستانی در حکومت طالبان اشاره داشت. اما این تصویر وجه دیگری از افغانستان طالبان را نمایش می دهد. با اینکه در پیش زمینه یک پسربچه با دوچرخه اش، نقش بادیگارد زن در لباس رسمی حکومت طالبان قرار دارد؛ اما در پیش زمینه، مخروبه ای از یک سینما تئاتر دیده می شود که به شکل کنایی به نگاه طالبان نسبت به هنر و فرهنگ نو دارد. Let’s block ads! (Why?) منبع: مشرق کد مطلب : سایر اخبار ...
جمله ای که بغض جمعیت را ترکاند
به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، نشر و اشاعه فرهنگ دفاع مقدس یکی از وظایف خطیر رسانه هاست که در همین راستا گفت وگو با رزمندگان و خانواده های محترم شهدا می تواند چهره ای زیبا از جنگ را برای مخاطبان به نمایش بگذارد. روایت هایی که از آن دوران به ثبت رسیده است اعم از خاطرات و تاریخ شفاهی رزمندگان و همچنین خاطرات خانواده های شهدا در راستای تبیین سیره شهیدشان، به عنوان گنجی است که باید به ...
پنج قاره
گروه خبره کارشناسان در مسائل آتش که به انجام سومین بررسی سوزانده شدن 43 دانشجوی معترض در زباله دانی در شهر کوکولا در ایالت جنوبی گررو مکزیک مشغول هستند، از کشف بقایای اسکلت 17 فرد بالغ خبر دادند. این گروه شش نفره از کارشناسان درباره ناپدیدشدن 43 دانشجوی معترض مکزیکی شهر ایگوالا در نزدیکی این زباله دانی تحقیق می کنند که گفته می شود سپتامبر سال 2014 پس از دستگیری از سوی پلیس و تحویل آنان به یک گروه ...
تطور یک تهدید؛ از صورتی به صورت دیگر
...، یعنی داکو عمراف و اعلام تاسیس امارت قفقاز شمالی در 7 اکتبر 2007 پدیدار گشت. دوره داکو عمراف در دوره شش سالهٔ ریاست داکو عمراف بر امارت قفقاز، عملیات های تروریستی در منطقه قفقاز و خارج از آن، به ویژه حملات انتحاری در ایستگاه های متروی لوبیانکا و پارک کولتوری و یا فرودگاه دومودِدووا در مسکو به انجام رسید، اقداماتی که سبب افول چشمگیر جایگاه مردمی امارت قفقاز به منزلهٔ میراث ...
لبخند آمریکایی به چه قیمتی؟/ آرزوی مشاور روحانی درباره اوباما
میثاق نانوشته حسین شمسیان در سرمقاله امروز روزنامه کیهان نوشت: از نخستین سال های پیروزی انقلاب اسلامی،اختلاف سلیقه در چگونگی دستیابی به اهداف و آرمان های نظام، در بین دست اندرکاران و مسئولان مختلف کشور وجود داشت و همین امر تدریجا به شکل گیری جناح های سیاسی منجر شد. جناح ها و جریاناتی که حسب فرمایش امام راحل عظیم الشان در [...] میثاق نانوشته حسین شمسیان در سرمقاله امروز روزنامه کیهان نوشت: از نخستین سال های پیروزی انقلاب اسلامی،اختلاف سلیقه در چگونگی دستیابی به اهداف و آرمان های نظام، در بین دست اندرکاران و مسئولان مختلف کشور وجود داشت و همین امر تدریجا به شکل گیری جناح های سیاسی منجر شد. جناح ها و جریاناتی که حسب فرمایش امام راحل عظیم الشان در اصول و اهداف یکسان بودند ولی در روش دستیابی به آن اهداف،دارای روش های مختلف و در نتیجه اختلافات جدی بودند. شیوه امام راحل و امام حاضر در برخورد و رویایی با این قبیل اختلافات، ملاطفت پدرانه و همراهی با دولت ها برای دستیابی به اهدافشان در مسیر مبانی نظام بود و هرگز در این مسیر از همراهی با هیچ دولتی بخاطر نوع نگاه سیاسی آنها فروگذار نکردند. این سماحت و همراهی، مهمترین پشتوانه برای دولت ها در بین مردم و نیز در مقابل طمع ورزی دولت ها بوده و در بسیاری از بزنگاه های حساس و تاریخی، دست دولتمردان وقت را در برابر دشمنان بیرونی و تهدیدهایشان، دست برتر و بالاتر قرار داده و به عبور از مشکلات و سختی ها منجر شده است. اما این همراهی ها یک شرط ثابت و همیشگی داشته که در طول سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، عنصر محوری و کانونی این روند مبارک بوده و تجربیات تاریخی نشان از آن دارد که در فقدان آن، مواضع اصولی و قاطعی هم از سوی امام راحل و هم از سوی حضرت آقا اتخاذ شده است. آن رمز یگانه ،استمرار حرکت بر اساس مبانی انقلاب است با هر سلیقه ای. به زبان ساده تر اختلاف سلیقه نه تنها مخل برنامه ها و آرمان های دینی و ملی ما نیست بلکه می تواند در صورت قوت علمی، به رشد و بالندگی هم منتهی شود، حتی بدون آن قوت هم نمی تواند خدشه ای به اصل آرمان های مردم وارد کند.اما عبور از مرز اختلاف سلیقه و ورود به وادی اختلاف عقیده ،همان نقطه افتراقی است که راه افراد را از راه انقلاب جدا می کند و همان موضوعی است که تجربه از قاطعیت برخورد رهبران انقلاب با آن حکایت دارد. اینکه ریشه تضاد عقیدتی برخی دست اندرکاران به کجا بر می گردد و چه دلیلی دارد، علل و عوامل متعددی دارد و این نوشته در صدد شرح و طرح آن نیست. اما فی الجمله دو عامل مهم آن را می توان فهرست کرد: نخست آنکه برخی موقعیت ها و مناصب سیاسی، افراد را از واقعیات جامعه غافل می کند و این توهم را برای آنها پدید می آورد که فعال مایشاء هستند و هرچه بگویند و هرچه بخواهند، مقبول طبع مردم است و اساسا مردم آنها را هر جور باشند می خواهند و می پسندند! اما تاریخ نظام اسلامی ثابت کرده که مردم انقلاب را با اشخاص عوض نمی کنند. امام راحل در ایامی که بنی صدر به رای خود مغرور شده بود و مدام از رای یازده میلیونی خود سخن می گفت و حرف هایی می زد که با مبانی جمهوری اسلامی مغایر بود،به زیبایی فرمودند: این مردم اسلام را می خواهند؛ اگر پایتان را از اسلام کنار بگذارید این طلبه که اینجا نشسته با کمال قوا با شما مخالفت می کند اما علت دوم کمی پیچیده تر و مرموز تر است. برخی افراد در زمان مسئولیت یا قبل از آن، در تور نفوذ قرار می گیرند و تدریجا همان حرفی را می زنند که شخص یا جریان نفوذگر می خواهد! شاید این عبارت در بدو امر ،عجیب یا حتی توهین آمیز به نظر برسد و اینگونه تلقی شود که چرا یک مقام مسئول را در زمره نفوذی ها یا بازی خورده جریان نفوذ قلمداد می کنیم! اما واقعیت این است که نفوذ نه یک مفهوم انتزاعی بلکه یک حقیقت مسلم است و ساده اندیشی است اگر تصور کنیم دشمنان این روش بسیار موفق را در مورد ما بکار نمی گیرند. نکته دیگر اینکه نفوذ بر خلاف روش ها و شیوه ای مصطلح و قدیمی، دیگر تنها محدود به گسیل کردن یک جاسوس، یک بمب گذار و ... نیست. تغییر سبک زندگی مسئولان و وابستگان آنها، جریان سازی و نفوذ جریانی،چیزی است که سالهاست در بالاترین سطح و در مهمترین مراکز اندیشه ای و تصمیم گیری دشمن، مورد آموزش و کنکاش است و میوه آن در کشورهای هدف و از جمله در مهمترین آنها یعنی کشور ما مورد استفاده قرار می گیرد. دشمن با سرمایه گذاری روی تک تک افرادی که کمترین امیدی به آنها دارد،به هر میزان ممکن از آنها برای نزدیکی به مقامات کشورمان، تغییر نگرش آنها و تغییر روش زندگی آنها استفاده می کند و برای این کار، با صبر و حوصله بسیار، سالهای سال سرمایه گذاری می کند. شاید اکنون که مدتی از دستگیری برخی عوامل شبکه نفوذ گذشته، بهتر بتوان نمونه بسیار روشن این روند را در دستگیری افرادی مثل سیامک و باقر نمازی نشان داد. کسانی که بیش از دو دهه در کنار گوش افراد مختلف و متاسفانه موثر حضور داشتند و القائات خود را بر زبان و قلم آنها جاری می کردند و بسیاری از برنامه ها و موضوعات مختلف را با نیات شوم خود به شکلی مدون و حتی قانونی به خورد مسئولان دادند! (نگاهی به فهرست کلان بدهکاران بانکی که ثروتی معادل همه مردم ایران دارند و بررسی روند شکل گیری این طبقه رانتخوار از زمان سازندگی و چگونگی تسهیل همه امور قانونی برای غارت هرچه بیشتر بیت المال توسط آنها،حقایق تلخی را در این زمینه روایت می کند که از آن می گذریم) اینکه نمازی ها در این مدت با کدام مرکز مهم و تصمیم ساز و مرکز تحقیقات آن و یا با کدام افراد حشر و نشر بیشتری داشتند و چه کسانی از آنها بعنوان مشاور امین و نور چشمی بهره می بردند، اینکه چه اسناد تکان دهنده ای از روش های آنها برای نفوذ و تغییر نگرش مسئولان در دست است، موضوع این نوشتار نیست. کیهان در خصوص صید این شاه ماهی های اطلاعاتی، روشنگری هایی داشته و خواهد داشت، آنچه مهم است این است که نفوذ این افراد و نظایر آنها، تدریجا به شکل گیری اختلاف عقیدتی در برخی مسئولان منتهی می شود و موضوع از مرز اختلاف سلیقه به اختلاف عقیده می رسد و اینگونه می شود که مثلا برخی به این عقیده می رسند که استکبارستیزی را از انقلاب بزدایند! برخی به این عقیده می رسند که برای رسیدن به لبخند آمریکا، کشور را از حیاتی ترین و بدیهی ترین ابزار هر کشوری، یعنی توانمندی دفاعی محروم کنند و کار به جایی می رسد که مشاور رئیس جمهور، آرزو می کند ای کاش اوباما به ایران هم سفری کند و همانطورکه مشکل رابطه با کوبا را حل کرد(!)مشکل رابطه با ایران را هم حل کند! در اینجا موضوع ما افراد و حقارت نگاه و اندیشه آنها نیست. این هم نیست که اوباما آرزوی تعبیر ناشدنی گشودن دروازه ایران و ورود فاتحانه به ایران را در سر دارد- از او که جز این انتظاری نیست- مسئله بر سر آن است که این افراد تحت کدام القاء و وسوسه به این مرز رسیده اند و تا کجا می توانند پیش بروند؟ البته نباید فراموش کرد که این جنس نفوذ در گذشته هم وجود داشته و به تصمیمات قاطعی منجر شده که الحق به بیرون آوردن چشم فتنه شباهت داشته است. خروش تاریخی امام راحل که فرمود : من با هیچکس عقد اخوت نبسته ام و سپس اقدام آن یگانه دوران در عزل حسینعلی منتظری از قائم مقامی رهبری، مصداق مهم و فراموش نشدنی برخورد با این نوع نفوذ است و نشان داد که مرز تحمل، تا آنجایی است که با اصول و آرمان های انقلاب تضادی وجود نداشته باشد و در صورت پدید آمدن تضاد، آنچه قربانی می شود، قطعا انقلاب اسلامی و خون میلیون ها شهید و جانباز و مجروح سربلند آن نخواهد بود. اکنون نگاهی به سخنان رهبر معظم انقلاب در نوروز امسال ،نشان از آن دارد که ایشان با تشخیص دقیق برخی انحرافات، هشدارگونه، همه را به تنظیم دوباره مواضعشان با مبانی انقلاب دعوت می کنند. و البته در نگاهی بلندتر به دشمنان ما و بویژه به آمریکایی ها این هشدار را می دهند که مبانی نظام اسلامی تغییرناپذیر است و نمی توان تصور کرد که انقلاب اسلامی با استکبار سر آشتی دارد. یقینا تکرار عکس یادگاری اوباما زیر تصویر چه گوارا در کوبا، آرزوی دشمنان ما برای ایران هم هست و مثلا در این خیال خام هستند که زیر عکس امام راحل عکسی به یادگار بگیرند! آنچه آنها را به این خیال واهی امیدوار کرده،خوش خیالی، مرعوب بودن و تحت تاثیر بودن و نفوذپذیر بودن برخی مسئولان است. همین ها کافی است تا توهم همسویی بدنه انقلاب با غرب در ذهن بیمار و عاجز از درک حقایق سران آمریکا شکل بگیرد. شاید اگر آن میثاق نانوشته و بارها تجربه شده رهبران انقلاب اسلامی با مردم و مسئولان نبود، رویای آمریکایی ها در تحمیل خواسته هایشان برجام دو و سه و چهار، هضم شدن در جامعه جهانی، برچیدن سامانه های موشکی، دست شستن از حمایت از ملل مظلوم عالم و...، به تحقق می پیوست و رنگ حقیقت به خود می گرفت. اما ایستادگی رهبران انقلاب بر اصول و مبانی انقلاب و بی تعارف بودن آنها در این زمینه، راه را بر آنها بسته است و اجازه نمی دهد هرگز گزندی از این رهگذر به انقلاب برسد. چرا با این لحن؟ بهمن کشاورز در روزنامه شرق نوشت: اولا، اینکه انتخابات- از هر نوعش- مقدمات و مؤخراتی، مثبت و منفی داشته باشد، طبیعی است. همیشه کسانی با برخی کاندیداها موافق و با برخی دیگر مخالف هستند و ابراز این مخالفت در قالب های منطقی و اصولی با رعایت اخلاق عمومی، نه تنها اشکالی ندارد و مجاز است بلکه شاید بتوان گفت واجب است. به ویژه با توجه به موارد آتی: الف- اصل 56 قانون اساسی که می فرماید: حاکمیت مطلق بر جهان و انسان از آن خداست و هم او انسان را بر سرنوشت اجتماعی خویش حاکم ساخته است. هیچ کس نمی تواند این حق الهی را از انسان سلب کند یا در خدمت منافع فرد یا گروهی خاص قرار دهد و ملت این حق خداداد را از طرقی که در اصول بعد می آید اعمال می کند . ب- اصل 6 قانون اساسی که می فرماید: در جمهوری اسلامی ایران امور کشور باید به اتکا و آرای عمومی اداره شود، از راه انتخابات... پ- اصل هشتم همان قانون که می فرماید: در جمهوری اسلامی ایران دعوت به خیر، امر به معروف و نهی ازمنکر وظیفه ای است همگانی و متقابل برعهده مردم نسبت به یکدیگر، دولت نسبت به مردم و مردم نسبت به دولت... . امربه معروف و نهی ازمنکر ممکن است با نگاه یا کلام یا عمل (اعم از فعل یا ترک فعل) صورت گیرد؛ بنابراین در اجرای اصل ششم قانون اساسی از طرف مردم، ممکن است جلوه هایی از امربه معروف و نهی ازمنکر وجود داشته باشد و رأی دهندگان با رأی خود درصدد فهماندن چیزی به دولت (دولت به معنی اعم) باشند. ت- دو اصل 58 و 59 قانون اساسی که رأی مردم را چه در تعیین نمایندگان مجلس و چه در همه پرسی، تعیین کننده اعلام کرده است و فرمایش مرحوم امام(ره) که: میزان رأی مردم است . ث- اصل نهم قانون اساسی که اعلام می کند: ... هیچ مقامی حق ندارد به نام حفظ استقلال و تمامیت ارضی کشور آزادی های مشروع را، هرچند با وضع قوانین و مقررات، سلب کند . این بیانگر غایت و نهایت اختیار و اقتدار مقامات در قبال آزادی ها و حقوق مشروع مردم ایران است که دو اصل 19 و 20 قانون اساسی آنها را متساوی الحقوق و به طور یکسان تحت حمایت قانون اعلام کرده است و فصل سوم قانون حقوق آنها را تفصیلا برمی شمرد و ازجمله این حقوق است مصونیت از تفتیش عقاید و سایر تعرضات. ثانیا: با این مقدمات طبیعی است که ما مردم عادی کوچه و بازار، از مقامات و مسئولان، نحوه برخورد خاصی را با انواع انتخابات و نتایج آنها انتظار داشه باشیم و باید به نحوی که درخور همانندسازی و تقلید باشد رفتار کنند و در مقابل نظر و رأی مردم، اگر همه تسلیم نیستند، به طور منطقی و مستدل و با رعایت اصول ادب و نزاکت، انتقاد و اظهارنظر کنند. من به طور معمول در امور سیاسی دخالت نمی کنم و از این بابت به اصطلاح رژیم دارم ؛ اما بیان برخی مطالب از سوی چهره هایی که مسئولیت هایی در برخی بخش های کشوری یا لشکری دارند و باید مظهر قانونمندی باشند به نوعی به حقوق اساسی مربوط و موضوع فصل سوم قانون، اساسی است. من هم فردی هستم که حق رأی دارم و در هر حال گهگاه در انتخابات شرکت کرده ام؛ بنابراین به خود اجازه می دهم عرض کنم: 1- اگر مردم در امتحان بزرگ الهی در هفتم اسفند نظام را تأیید کردند پس بدوبیراه گفتن به تعداد نامشخصی از همین مردم، که به هر کسی می تواند توجه پیدا کند، چه محملی دارد؟ 2- آیا واقعا باید پذیرفت خارج نشینان و ضدانقلاب و کسانی که با نظام مخالف هستند می توانند تصمیم بگیرند که در انتخابات اثر بگذارند؟ اگر چنین باشد پرسش های بی شمار و چون وچراهای فراوانی را می توان طرح کرد. 3- مقام معظم رهبری تا پیش از رأی گیری، سخنی جز دعوت به شرکت در انتخابات و حمایت از شورای نگهبان در راستای انجام وظایف این شورا، نفرمودند. از بیان و سکوت و تقریر معظم له تأیید یا رد هیچ فرد یا گروه یا نحله ای را نمی شد استنباط کرد. پس از اعلام نتایج هم جز تأیید صحت و سلامت انتخابات و تشکر از حضور مردم و تلاش مسئولان مطلبی نفرمودند. فقط در دیدار اعضای مجلس خبرگان چهارم، ابراز تأسف گذرایی داشتند از عدم انتخاب دو نفر از کاندیداها؛ اما حتی دراین باره هم گلایه ای از معظم له شنیده نشد و کسی را سرزنش یا به کسی توهین یا فرد و گروهی را به ضدانقلاب و خارج نشینان ملحق و مرتبط نفرمودند. پس به کارگیری الفاظ و عباراتی منفی علیه مردم را چگونه باید پذیرفت؟ 4- رأی دهندگان، یعنی مردم ایران، جز اینکه پای صندوق ها رفته و به عده ای از کسانی که از خان های متعدد گذشته و تأیید صلاحیت شده بودند رأی دادند، چه کرده اند که باید به ارتکاب اعمال زشت و قبیح و شنیع متهم شوند؟! و در معرض اتهام هم نوایی با ضدانقلاب و ادامه مسیر آن نیز قرار گیرند؟ 5- آنهایی هم که فهرست درست کردند مگر افراد فهرست شان اتباع آمریکا یا اسرائیل یا عربستان بودند که حمایت از آنها کاری زشت و شنیع و هم نوایی ادامه مسیر ضدانقلاب محسوب شود؟ 6- به طور تاریخی ایرانیان برای بیشتر رهبرانشان نوعی موقعیت کاریزماتیک و معنوی- فارغ از ملاحظات سیاسی و عوارض ناشی از آن- قائل هستند. همان چیزی که در ایران باستان به فره ایزدی تعبیر می شد؛ به این ترتیب اینکه گفته شود این مردم در اجرای تصمیمی که در خارج گرفته شده بود با رأی خود برخی از چهره های نظام و به ویژه کسانی را که منصوب مقام معظم رهبری هستند از ورود به مجلس خبرگان حذف کردند، جفای به مقام معظم رهبری، جفای به آن چهره ها و جفای به مردم است. خلاصه اینکه انتخاباتی با رعایت همه ضوابط و قوانین و نظارت استصوابی انجام شد که مورد تأیید و حتی تحسین مقام معظم رهبری هم بود. مردم هم رفتند و 62 درصدشان به فهرست های موجود و تأییدشده رأی دادند (یا رأی ندادند). اینکه بدوبیراه گفتن ندارد! خداوند عاقبت همه ما را ختم به خیر کند. والله اعلم. زمزمه تحریم های سایبری مجتبی اصغری در روزنامه وطن امروز نوشت: پس از پایان مذاکرات هسته ای، به رغم تزریق مکرر خوشبینی درباره آینده روابط ایران و آمریکا به جامعه از جانب رسانه ها و سیاستمداران غربگرا، نوشتیم که صحبت از صلح در وضعیتی که پرونده سازی ضد ایران از جانب آمریکا و رژیم غاصب صهیونیستی ادامه دارد و روند اتهام زنی به دولت حتی برای حفظ دیسیپلین نمایشی توافق نیز در فضای بین المللی کاهش نیافته، حماقت آمیز است. امروز، یک سال پس از عقد برجام، در شرایطی ایستاده ایم که نه تنها آمریکا و اروپا به توافقات خود پایبند نبوده اند بلکه اتهام زنی به برنامه دفاع موشکی و توانمندی سایبری کشورمان در حجمی وسیع آغاز شده است. از اهمیت ساختارسازی نظامی و حفظ برنامه علمی دفاعی کشور زیاد می خوانیم و می شنویم اما به نظر می رسد سایبر پس از تلاش های تخریبی وسیع صورت گرفته در فضای داخلی توسط یک باند نفوذی آشکار در حوزه ارتباطات، کماکان مهجور است و هیچ برنامه مشخصی برای دفاع در برابر پرونده سازی آمریکایی- اسرائیلی در این بخش در فضای حاکمیتی وجود ندارد. هشدار قرمز سایبری برای ایران در فضای جهانی صادر شده است و به نظر می رسد زمان برای تصمیم سازی مدیران ارشد نظام به سرعت در حال سپری شدن است. به حسب وظیفه بخشی از اطلاعات ضروری را با هدف آگاهی خوانندگان گرامی و اتخاذ رویه ای جدید در حوزه حاکمیت سایبری ایران ارائه می کنیم. اتهام زنی سایبری 1- پنجم فروردین امسال، لورتا لینچ، دادستان کل آمریکا در نشست خبری، صدور کیفرخواست علیه هکرهای ایرانی را رسما اعلام کرد و با اشاره به اینکه این حملات تهدیدی برای امنیت ملی آمریکاست، از ده ها میلیون دلار خسارت در پی رقم خوردن این حملات سخن به میان آورد. در این میان دولت آمریکا حتی پای ساختار رسمی کشور را نیز به میان آورد و دولت را متهم کرد حملات ادعایی را با سازماندهی انجام داده است. این نخستین بار است که دولت آمریکا علنا بر ضد کشورمان کیفرخواست رسمی حقوقی سایبری، با سروصدا و فضاسازی گسترده رسانه ای صادر می کند. در کنار این شوی رسانه ای با ارائه تصویر 7 شهروند ایرانی، بزرگنمایی پیرامون قدرت سایبری مخرب ایران و عضوگیری در کلوب جهانی قدرت های مدعی حاکمیت اینترنت، با موضوع تهدید سایبری کشورمان ضد آمریکا و اسرائیل به سرعت در حال جریان است. 2 سال پیش از این نیز در فروردین 1393، واشنگتن پست در گزارشی مدعی شد: دولت آمریکا برای مقاومت برابر حملات سایبری ایران به زیرساخت های بانکی این کشور از 120 کشور کمک خواسته است . فضاسازی پرحجم ضد برنامه سایبری ایران به حدی سطح بالاست که به طور مثال ژنرال جیمز کلاپر، رئیس سازمان اطلاعات ملی ایالات متحده بدون اشاره به ماهیت دفاعی برنامه ایران پس از حملات مکرر و وسیع و پرهزینه به زیرساخت های کشورمان، گفته است: عملیات های اطلاعاتی ایران برابر ایالات متحده در سال های اخیر شدت گرفته و از لحاظ تعداد و عمق نفوذ به اطلاعات سایبری رشد کرده است . رابرت مولر، رئیس FBI نیز می گوید: حملات سایبری به مهم ترین و نخستین تهدیدات امنیتی آمریکا تبدیل شده است . اریک اشمیت، مدیر گوگل نیز بیان کرده است: ایرانیان توانایی و استعداد زیادی در جنگ سایبری دارند اما ما هنوز نمی دانیم چرا می خواهند از این توانایی ها علیه آمریکا استفاده کنند و چگونه این کار را انجام می دهند . تحریم سایبری 2- سال گذشته پس از مدت ها اصرار آمریکایی ها درباره هک شرکت سونی پیکچرز توسط کره شمالی و انکار مدیران ارشد این کشور، سرانجام نخستین تحریم سایبری جهان توسط باراک اوباما توأم با قطع سوئیچ اینترنت پیونگ یانگ، وضع شد. اهمیت قانونگذاری یکجانبه آمریکا در دوره ای که قدرت های جهانی آشکارا حاکمیت مطلق آمریکا بر اینترنت را به چالش کشیده اند، نشانه ای از آغاز جنگ سرد سایبری سال ها پس از پایان جنگ سرد اتمی است. کشمکش های سایبری چند سال اخیر، 2 جبهه به خود دیده؛ گروه اول شامل چین، روسیه، برزیل، ترکیه و ایران و کشورهای اتحادیه اروپایی هستند که هدف مشترک شان ورود به باشگاه قدرت سایبری و تثبیت سهم خود از آینده حاکمیت اینترنت است. جبهه دوم از آن آمریکاست که هم اکنون خود را حاکم اینترنت جهانی می داند. آمریکا نشان داده با مستثنا کردن ایران به عنوان قدرتی غیرقابل اعتماد به دنبال حذف حق و حقوق ایران و جلب رای و نظر سایر کشورها برای موافقت با این تقلب آشکار است. ایرانی که هم اکنون جزئی از 5 کشور سایبری برتر جهان است و برای عضویت در باشگاه قدرت های سایبری نیازمند اجازه آمریکا نیست! به این ترتیب هیچ بعید نیست حق حاکمیت ایران بر اینترنت با کودتای حقوقی آمریکا به تلاشی از پله پایین برای اجازه دسترسی به اینترنت تبدیل شود! چرا که با قطع تحریمی آن به عنوان یک ابزار موثر قدرت می توان هر دولتی را به واسطه سقوط به دوران ما قبل تاریخ کشورش به علت ناممکن شدن ارائه خدمات بانکی، ارتباطات آنلاین و زیرساخت های حیاتی اشتغال و اقتصاد، از هستی ساقط و وادار به تن دادن به انواع و اقسام توافقات بدتر از برجام کرد. آماده حمله سایبری به ایران 3- خبرگزاری روسی اسپوتنیک چند روز پیش تر نوشت هدف سفر رئیس آژانس امنیت ملی آمریکا به فلسطین اشغالی تنها پروژه های دفاعی نبوده و عملیات های تهاجمی مانند بدافزار استاکس نت نیز در دستور کار واشنگتن و تل آویو قرار دارد. تجهیز اسرائیل برای حمله مجدد سایبری به ایران در حالی است که هنوز به صورت رسمی میزان خسارات وارده به کشورمان پس از حمله استاکس نتی اعلام نشده و دولت هرگز خواهان تامین خسارات این جنگ سایبری نشد! روزنامه جروزالم پست اسرائیل در سال 1389 در گزارشی ادعا کرد استاکس نت حداقل 1000 سانتریفیوژ ایران را از کار انداخت. پیش از این دیپلمات فرانسوی، فرانسوا نیکولو با توجه به آغاز مجدد برنامه مونیتورینگ نظارتی آژانس انرژی اتمی بر تاسیسات کشورمان براساس توافقات برجام، پیش بینی کرده بود حملاتی مشابه استاکس نت مطابق دوره قبل با استفاده از تجهیزات آژانس به زیرساخت هسته ای ایران صورت گیرد. خماری ادامه دار! وطن امروز تنها رسانه ای است که در طول چند سال اخیر، از پشت پرده جنگ جدی بدون صدا و خونریزی در حال وقوع برای تسلط بر حاکمیت سایبر خبر داده و مکرر یادآور شده است درگیری بر سر تثبیت مولفه های قدرت سایبری حتی از کشمکش های هسته ای نیز سنگین تر خواهد بود و انتظار می رود بلافاصله پس از پایان عضوگیری باشگاه قدرت های سایبری جهان، تحریم های سخت و سنگینی علیه دولت هایی که از قوانین وضع شده اطاعت نکنند، اجرایی شود. نوروز 95، در شرایطی که واعظی وزیر ارتباطات کشورمان در شبکه اجتماعی بیگانه اینستاگرام ، برای سلامتی خواننده مطرود نظام دست به دعا برداشته بود، اولین کیفرخواست تحریم سایبری با سروصدای جهانی ضد ایران و شهروندان ایرانی صادر شد. متاسفانه بازی جهان بی دفاع در برابر تهدید سایبری ایران در حالی ادامه دارد که زیرساخت هسته ای، پولی- مالی و اینترنت کشورمان مکرر درگیر حملات سایبری اسرائیلی- آمریکایی است و با سکوت مسؤولان ایرانی و در غیاب حتی یک سخنگوی مشخص سایبری ، اخبار خسارت های وارده و حملات دفع شده در اغلب موارد رسانه ای نمی شود! همچنین به واسطه تاخیر هوشمندانه دولت یازدهم در اجرای پروژه مهم شبکه ملی اطلاعات و اصرار بر ادامه هنرورزی در خرید پهنای باند از آمریکا و تعویق مکرر جلسات شورایعالی فضای مجازی به منظور پرهیز از قانون گذاری سایبری در کشور ، علاوه بر تهدید جدی و قریب الوقوع تصویب تحریم های شدید سایبری ضد کشورمان، زیرساخت های ملی ایران در معرض خطر قرار دارد. پیش تر هم نوشتیم هیچ بعید نیست بزودی در حادثه ای ساختگی، یکی از نیروگاه های اتمی اسرائیل دچار مشکل شود و پس از وقوع حادثه ای کوچک با چند زخمی، به صورت ناگهانی آمریکا، ایران را با اجماع جهانی مجرم شناخته و تحریم های سایبری ضدایرانی را مشابه موضوع هسته ای وضع کند! قابل پیش بینی است که در چنین موقعیتی دولت یازدهم از آغاز مذاکرات برای دستیابی به برجام سایبری بگوید و ظریف برای جلب موافقت دولت آمریکا برای اتصال ایران به اینترنت جهانی، عازم هتل های 5 ستاره جدید شود! موفقیت بزرگ باند نفوذ شاید به یاد داشته باشید که چند سال قبل تنها به مدت 2 روز سرویس خدمات ایمیلی گوگل در ایران دچار مشکل شد. به دنبال آن بسیاری از خدمات تجاری، اداری و دانشگاهی در کشورمان دچار مشکلات جدی شد. حال در فضایی که وزارت ارتباطات از کمترین تحرک برای بومی سازی زیرساخت های اینترنتی و ارتباطات آنلاین و برنامه ریزی برای عملیاتی شدن ایده های دوراندیشانه ای همچون شبکه ملی اطلاعات برخوردار است، چگونه می توان بدون تامین زیرساخت امنیت تنها به قدرت پدافند سایبری کشور دل بست؟ رشد نامتوازن توانمندی های سایبری در شرایطی که ایران از بزرگ ترین دانشمندان و متخصصان بومی برخوردار است، چرخ اقتصاد اینترنتی کشور را فلج کرده است. اینترنت که برای سایر قدرت های سایبری جهان به واسطه بومی سازی زیرساخت های ملی و اجاره آن به سایر کشورهای بی بهره از امکانات سخت افزاری و نرم افزاری سایبری، در حکم معدن طلا و چاه نفت است، در کشور ما به مظهر ظهور و بروز درگیری های بیهوده حامیان وابستگی به غرب در همه حوزه ها تبدیل شده است! پنجمین قدرت سایبری جهان به اعتراف دشمن، هنوز از موتور جست وجوگر دشمن استفاده می کند و هیچ نرم افزار ارتباطی همه پسند، سیستم عامل، ضدبدافزار و نرم افزار بانکی امن و بومی و همه گیری ندارد! به لطف غربگرایان ایران در اشغال سایبری آمریکاست و آهنگ وضع تحریم ها نیز آغاز شده است و مسؤولان کشورمان همچنان بر سر دو راهی خیانت یا جهالت مدیران باند نفوذی استخاره می گیرند! جنجال موشکی؛راهبرد آمریکا چیست؟ امیرحسین یزدان پناه در بخش یادداشت روزنامه خراسان نوشت : تمرکز آمریکا بر موضوع موشک های ایران، خبرجدیدی نیست.مربوط به امسال یا پارسال هم نیست. از زمانی که موشک های بالستیک ایران، به بخشی از عناصر تامین کننده امنیت ایران تبدیل شده اند، آمریکا و متحدانش در جهان و منطقه علیه سامانه های دفاعی ایران مواضع صریح می گیرند. در جریان مذاکرات هسته ای بارها این موضوع را مطرح و تلاش کردند آن را در توافق هسته ای بگنجانند اما با مقاومت تیم هسته ای ایران غرب در این زمینه عقب نشینی کرد و برجام هیچ ارتباطی با برنامه موشکی ایران ندارد. حتی قطعنامه 2231 نیز به گونه ای نوشته شده که موشک های بالستیک ایران که برای حمل سلاح هسته ای طراحی نشده اند را شامل نمی شود و عملا توسعه برنامه موشکی ایران و آزمایش های موشکی نقض این قطعنامه نیست و به همین دلیل هم آمریکا و متحدانش طی 3 هفته اخیر 2 مرتبه در شورای امنیت برای اعمال تحریم موشکی علیه ایران شکست خورده اند. با این حال فشارها و فضاسازی ها علیه ایران از سوی آمریکایی ها همچنان ادامه دارد. این فشارها البته بعد از برجام بیشتر شده و باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا، در تازه ترین اظهارات خود برخلاف نص برجام، با فضاسازی رسانه ای بهره مند شدن ایران از عواید رفع تحریم ها را به مواردی ارتباط داد که در هیچ توافقی نیامده و یکی از آن ها برنامه موشکی ایران است. فرض کنیم ایران برنامه موشکی خود را کنار بگذارد و حتی مانند معمر قذافی که تجهیزات هسته ای خود را مهروموم شده درکانتینر به آمریکا فرستاد، ما هم همه تجهیزات و دانش موشکی خود را تحویل غرب دهیم! بعد از آن چه اتفاقی خواهد افتاد؟ نمی خواهم خیلی بد بین باشم و خدای ناکرده شرایط این روزهای لیبی را برای ایران مثال بزنم اما واقعا اگر منطقی به موضوع نگاه کنیم، در صورت نداشتن توان موشکی ایران، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اجازه بدهید یک سوال دیگر را مطرح کنم. چرا آمریکا که حدود 40 پایگاه نظامی مجهز اطراف ایران دارد طی سال های اخیر با وجود تهدیدهای مکرر حتی یک موشک کاتیوشا به ایران شلیک نکرده است؟ چرا اسرائیل که تاکنون چند ویرایش از برنامه به اصطلاح عملیاتی خود برای حمله به ایران تهیه کرده، دست به اقدام عملی نزده است؟ مگر جز این است که ایران در سال 67 که جنگ تحمیلی به پایان رسید، یک کشور جنگ زده بود که حتی برای پودر لباس شویی هم محدودیت خرید و فروش وضع کرده بود؟ چرا کشورهایی که خواهان سقوط جمهوری اسلامی بوده و هستند در این سال ها دست به اقدام نظامی نزدند؟ پاسخ واضح است: موشک های بالستیک ایران یکی از مهم ترین عناصر بازدارنده در مقابل تهدیدات منطقه ای و بین المللی علیه کشورمان است. اگر موشک های ایران نبود، هیچ کشور متخاصمی در ضربه زدن به ایران شک نمی کرد. جان کری وزیر خارجه آمریکا و سایر وزرای دولت این کشور وقتی بعد از توافق هسته ای به جلسات استماع کنگره می رفتند بارها تاکید کرد ندکه اگر موشک های بالستیک ایران نبود، گزینه نظامی علیه ایران جدی می شد. تابستان گذشته حتی باراک اوباما در یک جلسه خصوصی با برخی چهره های شاخص لابی اسرائیل در آمریکا صراحتا گفت که هرگونه حمله به ایران با واکنش موشکی ایران و حزب ا... علیه اسرائیل مواجه می شود. غرب در حوزه هسته ای تلاش کرد از ایران تهدیدی برای جهان و کشورهای منطقه و رژیم صهیونیستی تصویر کند. تهدیدهای هدفمند در این زمینه نیز برای کنار گذاشتن این به اصطلاح تهدید از سر اسرائیل بود. آمر یکا همان مسیر را هم اکنون در حوزه موشکی پی می گیرد. اکنون پاسخ این سوال که اگر ایران برنامه موشکی خود را کنار بگذاردچه پیامدی خواهد داشت؟ آشکار است.ایران کشوری می شود ضعیف و آسیب پذیر آن هم در منطقه ای که تهدیدات امنیتی اطراف کشور را فراگرفته است. در این شرایط ایران هم باید به راحتی ابزار دست کشورهای فرامنطقه ای باشد و هم طعم ناامنی را در شهرهای مختلف خود بچشد. در این صورت از جمهوری اسلامی ایران و امنیت و استقلال کشور چیزی باقی می ماند؟ ما در جریان توافق هسته ای بعد از سال ها فضاسازی غرب علیه برنامه صلح آمیز ایران که بعدها در بسته شدن پرونده مجعول پی.ام.دی به همه ثابت شد، با بده بستان هایی که داشتیم به یک توافق رسیدیم. سوال این است که بعد از این فضاسازی های غرب علیه مواردی چون موشک های بالستیک آیا در این حوزه که از ارکان اصلی امنیت کشور است، می توان بده بستان کرد؟ بده بستان در حوزه موشکی چه بلایی سر امنیت کشور می آورد؟ گزارش آمانو و دشواری راه برجام سید علی بیگدلی در سرمقاله روزنامه آرمان امروز نوشت: گزارش مثبت آمانو در رابطه با اقدامات ایران جهت راستی آزمایی هسته ای بیانگر پایبندی ایران به تعهداتش و تلاش مستمر جمهوری اسلامی جهت ادامه راه در مسیر اجرای صحیح، بدون نقض برجام و برطرف ساختن شبهات موجود درباره برنامه هسته ای ایران است اما فضای حاکم بر دستگاه حکومتی آمریکا شرایط را در این رابطه دچار دگرگونی می سازد، چرا که تحت فشار لابی های یهودی در آستانه انتخابات ایالات متحده بهانه آزمایش های موشکی ایران جنجال بزرگی را در آمریکا به وجود آورده است. از سویی اظهارنظرهای رئیس جمهور اوباما در کنفرانس امنیت هسته ای بیانگر این موضوع است که جدا از مساله برجام فضای دیگری در آمریکا علیه ایران رو به آغاز است که البته زمینه های این فضاسازی و مخالفت ها از همان زمان تایید برجام نیز مقدمه چینی شده است. به بیانی روشن تر گرچه یهودی ها در آمریکا نیز بارها اعلام کردند بحث درباره مساله برجام به پایان رسیده و ایران به تعهدات خود همواره عمل کرده است اما امروز مخالفان توافق بحث تحریم ها را در پیش گرفتند. حتی سرمایه گذاران اتحادیه اروپا را نیز به عدم مذاکره با ایران تهدید و اعلام کردند در صورت مذاکره سرمایه گذاران اروپایی با ایران از امتیاز معاملات دلاری با بانک های آمریکایی محروم خواهند شد. به عنوان نمونه می توان تاثیر این فشارها را در کاهش یا توقف دور تند سفر هیات های اروپایی به دنبال تایید برجام به ایران ملاحظه کرد. البته همانطور که پیش تر اشاره شد انتخابات آمریکا در آینده برجام و رویکردهای احتمالی رئیس جمهور بعدی در این کشور نسبت به برنامه اقدام جامع مشترک تاثیر بسیار زیادی خواهد داشت. از سویی نیز بدین علت می تواند باشد که همچنان ما شاهد کشمکش هایی در فضای داخلی هستیم و علاوه بر آن برخی از مخالفت ها همکاری های اقتصادی با اتحادیه اروپا را به تاخیر انداخته است. تاخیر سفر رئیس جمهور ایران به اتریش نیز تا اندازه ای از این مساله مستثنی نبوده است رویکرد منفی تندروهای یهودی ممکن است در آینده تحریم ها را به اجرا بگذارد و در نتیجه ممکن است منجر به عدم تمایل و کاهش رغبت ها از سوی اتحادیه اروپا جهت جذب و افزایش سرمایه گذاری در ایران شود. قطعا در آینده آمانو همچنان باز هم به ارائه گزارش های مثبت خود درباره اقدامات ایران در مسیر شفاف سازی هسته ای ادامه خواهد داد اما علاوه بر مساله برجام و گزارش های آمانو، ایران مشکلات دیگری نیز دارد که یکی از آنها تاخیر در اجرای برجام و پایبندی طرف مقابل بر تعهداتش است، به همین علت نمی توان گفت که گزارش آمانو به طور کل مشکل و ادامه اجرای برجام بدون هیچ مانع و خللی انجام خواهد گرفت؛ زیرا ممکن است زمینه هایی جهت تحریم های جدید در آینده ایجاد شود که تحریم های جدید به تنهایی خود شرایط را برای ایران دشوار می سازد. نظریه پردازی برای خلع سلاح موشکی ملت ایران دکتر یدالله جوانی در سرمقاله امروز روزنامه جوان نوشت: به دو گزاره زیر از سخنان آقای اوباما رئیس جمهور ایالات متحده امریکا به عنوان اصلی ترین دشمن ملت ایران توجه شود: 1- جنگ با ایران به نفع ما نیست. ما با بمباران و جنگ نمی توانیم دانش هسته ای و فناوری هسته ای ایران را از بین ببریم. 2- با توافق هسته ای، رئیس جمهور امریکا در 15 سال آینده، راحت تر می تواند به ایران حمله کند. با بررسی و تحلیل اظهارات مقامات امریکایی طی یک سال گذشته، این واقعیت آشکار می شود که مفهوم دو گزاره مذکور، به شکل های مختلف از سوی امریکایی ها تکرار شده است. اما شرح و تفسیر این دو گزاره: الف: مقامات کنونی ایالات متحده، با بررسی راهبردی از میزان قدرت دفاعی جمهوری اسلامی ایران به این جمع بندی رسیده اند: 1- ایران نسبت به هر نوع اقدام نظامی علیه سرزمین، جمعیت، منابع و تأسیسات خود از جمله تأسیسات هسته ای، واکنش نشان داده و به ضربه متقابل روی می آورد. 2- ضربه متقابل ایران، خطر جنگ دیگری در منطقه را به دنبال خواهد داشت و امریکا به ناچار وارد یک جنگ با ایران می شود. 3- جنگ با ایران به نفع امریکا نخواهد بود، زیرا امریکا از طریق جنگ، نه تنها به خواسته ها و اهدافش نمی رسد بلکه آسیب های فراوان و خسارت های جبران ناپذیری متحمل می شود. تأمل در نکات سه گانه مذکور، نشان می دهد که امریکایی ها جمهوری اسلامی ایران را، برخوردار از قدرت نظامی در سطح بازدارندگی ارزیابی می کنند. بدون تردید، قدرت موشکی جمهوری اسلامی، نقش و سهم اصلی در چنین برآوردی از قدرت دفاعی ملت ایران، از سوی دشمنانش دارد. قدرت موشکی ایران، یک قدرت واقعی و معتبر است. آخرین رزمایش موشکی سپاه پاسداران در اسفند ماه سال گذشته، میزان اعتبار قدرت بازدارندگی نظامی ایران را به نمایش گذاشت. این رزمایش نشان داد که کلام های مقام معظم رهبری به عنوان فرمانده کل قوا در برابر تهدیدات نظامی دشمنان مبنی بر: دوران زدن و در رفتن گذشته است، اگر زدید باید بخورید و اگر صهیونیست ها دست از پا خطا کنند، تل آویو و حیفا با خاک یکسان خواهد شد ، کلام های معتبر و باپشتوانه ای است. ب: دولتمردان امریکا که خود را ناتوان از جنگ با ایران می دانند، بر این باورند که با توافق هسته ای، ایران را می توانند در مسیر عقب نشینی های مستمر در حوزه های گوناگون و از جمله عقب نشینی در حوزه قدرت دفاعی اش به حرکت درآورند. تحلیل شخصیت برخی از رجال سیاسی ایران، امریکایی ها را به چنین باور و جمع بندی رسانده است. امریکایی ها برخی از شخصیت های برجسته سیاسی ایران را هرچند هم که دارای سابقه انقلابی هستند، از جنس همان رجال سیاسی عصر قاجار و عصر پهلوی یافته اند که حاضر بودند برای رسیدن به دنیای خود، برخلاف منافع ملت خود به بیگانه امتیاز بدهند. امریکایی ها و اروپایی ها، اکنون به چنین افرادی در داخل ایران امید بسته اند و امیدوارند با قدرت یافتن بیش از پیش آنان در جمهوری اسلامی، شاهد تغییر رفتارهای نظام اسلامی باشند. یکی از مهم ترین حوزه هایی که امریکایی ها خواهان تغییر رفتار در آن حوزه از سوی دولتمردان و رهبران ایران هستند، حوزه دفاعی و خصوصاً حوزه اقتدار موشکی است. امریکایی ها محدودسازی برنامه موشکی ایران را به مراتب باارزش تر از محدودسازی برنامه هسته ای ایران برای خود ارزیابی می کنند. امریکایی ها پس از برجام با تمرکز روی برنامه موشکی ایران و فضاسازی علیه این برنامه(که صرفاً جنبه افزایش قدرت دفاعی جمهوری اسلامی را دارد)، تحریم هایی را برخلاف تعهداتشان در برجام، علیه ایران وضع کرده اند. البته سرزدن چنین رفتاری از سوی امریکا، برای نگارنده این سطور و بسیاری از ایرانیان، غیرمنتظره و دور از انتظار نبود. امریکایی ها براساس ذات بدسرشت خود و آن خلق و خوی استکباری که دارند، عمل می کنند و تاریخ امریکا نشان می دهد که آنان به تعهدات خود در قبال دیگران پایبند نیستند، اما آنچه غیرمنتظره بود، رفتار و مواضع کسانی است که سال ها در برابر امریکا بودند، لکن امروز جاده صاف کن برای بازگشت سلطه امریکا به ایران شده اند. اینان، همان افرادی هستند که امریکا به آنان برای تغییر رفتار ایران دل بسته است. این افراد، همان کسانی هستند که وقتی مقام معظم رهبری با صراحت و تأکید می فرمودند، ما به جز در موضوع هسته ای، در هیچ موضوع دیگری با امریکا مذاکره نخواهیم کرد با صراحت پس از توافق هسته ای گفتند؛ بالاخره تابوی مذاکره با امریکا شکسته شد و مشخص شد می توان با امریکا در موضوعات مختلف مذاکره کرد و حتی بازگشایی سفارت امریکا در تهران بعید نیست! این افراد در حالی چنین سخن می گویند که امریکا انتظار دارد جمهوری اسلامی در کلیه حوزه های مورد نظرش و از جمله در حوزه برنامه موشکی تغییر رفتار دهد. سؤال این است که چگونه ممکن است ملتی تحت فشار دشمنانش نسبت به محدودسازی ابزارها و قدرت دفاعی خودش اقدام کند؟ محدودسازی قدرت دفاعی در برابر تهدیدات دشمنان، امری خلاف عرف، خلاف عقل و خلاف شرع است. آیا ممکن است چنین امری در ایران انقلابی رخ دهد؟ امریکایی ها در تصورات خود، آن را ممکن پنداشته اند. پندار امریکایی ها از این روی است که آنان افرادی را در ایران می بینند که حاضر به محدودسازی قدرت موشکی جمهوری اسلامی برای برقراری رابطه با امریکا هستند. متأسفانه این افراد، اکنون برای پیاده سازی نگاه های ضدامنیتی خود، به نظریه پردازی روی آورده اند. در شرایطی که امریکا اصرار بر محدودسازی برنامه موشکی ایران دارد و مقام معظم رهبری افزایش قدرت دفاعی کشور را یک ضرورت می دانند، بیان این جمله از سوی یکی از چهره های سیاسی مطرح و سرشناس کشور مبنی بر: دنیای فردا دنیای گفتمان است نه دنیای موشک ها... چه معنا و مفهومی دارد؟ وقتی به سابقه صاحب این کلام براساس آنچه در رسانه ها آمده است مراجعه کنیم، درمی یابیم که صاحب این نظریه، همان فردی است که اصل را بر سر رابطه با امریکا گذاشته است. این فرد و همفکرانش، بر این اعتقاد هستند که از طریق مذاکره و توافق، می توان امریکا را راضی کرد و مجدداً با ایالات متحده رابطه برقرار کرد. این اعتقاد آقای هاشمی رفسنجانی است که خود طی مصاحبه ای در پایان سال 1390 با فصلنامه مطالعات بین المللی، از آن اینچنین رونمایی می کند: من در سال های آخر حیات امام(ره) نامه ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم، برای اینکه نمی خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم. در آن نامه هفت موضوع را با امام مطرح کردم و نوشتم که شما بهتر است در زمان حیاتتان، اینها را حل کنید، در غیر این صورت ممکن است اینها به صورت معضلی سد راه آینده کشور شود... یکی از این مسائل رابطه با امریکا بود. نوشتم بالاخره سبکی که الان داریم که با امریکا نه حرف بزنیم و نه رابطه داشته باشیم، قابل تداوم نیست. امریکا قدرت برتر دنیاست. مگر اروپا با امریکا، چین با امریکا و روسیه با امریکا چه تفاوتی از دید ما دارند؟ اگر با آنها مذاکره داریم، چرا با امریکا مذاکره نکنیم؟ معنای مذاکره هم این نیست که تسلیم آنها شویم. مذاکره می کنیم اگر مواضع ما را پذیرفتند و یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم، تمام است. مردم ایران، امروز که روز سرنوشت ساز تاریخی برای آنان است، باید به عمق این نگاه و عواقب آن نیک بیندیشند. تمام مطلب در همین جمله آخر است، جمله ای که می گوید: مذاکره می کنیم، اگر مواضع ما را پذیرفتند و یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم تمام است. براساس این نگاه مذاکره با امریکا قطعاً به نتیجه می رسد، چگونه؟ یا آنها مواضع ما را می پذیرند یا ما مواضع آنها را می پذیریم. سؤال این است که آیا امریکایی ها بنا بر پذیرش مواضع ما دارند؟ آیا امریکایی ها حاضر به پذیرش مواضع ما در قبال رژیم صهیونیستی، در قبال مقاومت، در قبال بیداری اسلامی، در قبال منطقه(سوریه، عراق، لبنان، فلسطین، بحرین، یمن و...) هستند، آیا امریکایی ها، حاضر به پذیرش مواضع ایران در قبال حقوق بشر اسلامی هستند؟ آیا امریکایی ها حاضر به پذیرش مواضع ما در قبال افزایش قدرت دفاعی کشورمان هستند؟ پاسخ ها کاملاً روشن است. خب بر مبنای این دیدگاه، اگر اصل حل کردن مسئله و مشکل رابطه با امریکا باشد، باید ما مواضع آنها را بپذیریم. هسته ای را پشت سر گذاشتیم، حالا نوبت برنامه موشکی است. امریکایی ها می گویند، ایران نباید موشک های بردبلند و موشک های بالستیک داشته باشد. آقایانی که به دنبال راضی کردن امریکا برای برقراری رابطه هستند، برای زمینه سازی در داخل کشور جهت پذیرش خواست امریکا مبنی بر محدودسازی برنامه موشکی، به راحتی می گویند دنیای آینده، دنیای گفتمان است نه دنیای موشک ها! معنی این حرف چیست؟ معنی این حرف آن است که ما نیازی به موشک نداریم و باید بر گفتمان و مذاکره تمرکز کنیم. معنی این حرف، زمینه سازی برای تن دادن به خلع سلاح موشکی است. آری، امریکایی ها با نگاه به چنین تفکراتی در ایران، معتقدند 15 سال دیگر، پس از خلع سلاح موشکی ایران، به راحتی می توانند به جمهوری اسلامی حمله نظامی کنند! البته این رؤیای امریکایی ها تعبیر نخواهد شد. ملت ایران به خوبی می داند که بین برنامه هسته ای و برنامه موشکی، تفاوت ماهوی وجود دارد. ایران برنامه هسته ای را برای مصارف صلح آمیز می خواست و می خواهد، لکن برنامه موشکی برای دفاع است. برنامه موشکی قدرت دفاعی ایران را افزایش داده است و ملت ایران بر سر برنامه موشکی خود که ماهیت دفاعی دارد، نه مذاکره می کند و نه معامله خواهد کرد. بنابراین هر کس به هر شکلی در داخل کشور، از روی آگاهی سخن از محدودسازی قدرت دفاعی به میان آورد، خیانت به ملت و شهدا و آرمان های انقلاب اسلامی کرده است. بر همین اساس رهبر فرزانه انقلاب اسلامی در دیدار مداحان و ذاکران اهل بیت روز چهارشنبه گذشته فرمودند: اینکه بگویند فردای دنیا، فردای مذاکره است، دنیای موشک نیست، این اگر از روی ناآگاهی گفته شود که ناآگاهی است؛ اما اگر از روی آگاهی باشد، خیانت است. این عبارت مقام معظم رهبری یادآور آن عبارت کوتاه و پرمعنای حضرت امام(ره) در نامه مورخ 6/1 1368 به آقای منتظری است که در آن نامه با اشاره به موضع گیری های دشمن پسند ایشان نوشتند: تاریخ اسلام پر است از خیانت بزرگانش به اسلام. آیا ملت از چنین خیانت هایی خواهد گذشت؟ پادفرهنگ شهری تهران دکتر حامد حاجی حیدری در بخش سرمقاله امروز روزنامه رسالت نوشت: سر بریدن در تهران! ... ظهر روز ششم فروردین نود و پنج، اولین جنایت سال کشور، در تهران، رقم خورد؛ آن هم از جنس سر بریدن در تهران! ... شوهر سی ساله، همسری که تنها چند ماه با او ازدواج کرده بود را سر برید! این دو، چند ماهه عقد بودند و قرار بود، عن قریب، جشن عروسی خود را برگزار کنند. کار این جماعت از طلاق خشک و خالی هم گذشته است؛ ظهر ششم فروردین، اولین قتل سال نود و پنج، یک طلاق خونین و فجیع پیش رس بود. این طلاق زودرس خونین، در خیابان نبرد شمالی اتفاق افتاد که یکی از سکونت گاه های نوشهرنشینان، طی پنجاه ساله اخیر بوده است. نوع ازدواج آن ها نیز حکایت از نوشهرنشینی و گسیختگی از سنت های ازدواج فرهنگ ایرانی دارد. زن 30 ساله، در ازدواجی دیرهنگام، با مردی هم سن و سال خود ازدواج کرده است. آن ها، حتی، به منزل مشترک نرفته بودند. مرد واقعه، پس از عقد، چند ماه تا آغاز زندگی مشترک با همسر خود، پس از بارها دعوا و درگیری، گلوی همسر خویش را درید؛ با آلت قتاله چاقو. شوهر نه چندان جوان ماجرا که در صحنه قتل حضور داشت، دستگیر شد و با اعتراف به قتل، عنوان کرد اختلافاتی که در طول این چند ماه با همسرش داشته است، انگیزه بریدن حلقوم مقتول بوده است؛ به همین سادگی! ما از آن چه میان قاتل و مقتول گذشته است، بی اطلاعیم، ولی، می دانیم چه فاصله اندکی بدون حضور قاضی و حاکم شرع و ریش سپیدان فامیل و محله و مشاور حقوقی و روانشناسی و هر نهاد اجتماعی و فرهنگی دیگر گذشته است، تا مرد سی ساله نتیجه بگیرد برای خالی کردن بغض خویش یا تحقق آن چه خودش در فردیت خویش درست یا باحال پنداشته، حلقوم همسرش را ببرد. بی گمان اگر نهادهای فرهنگی پیش گفته از ابتدا در رابطه این زوج مدخلیتی داشتند، این چنین، دست آن ها در تطاول به یکدیگر گشوده نمی بود. پس، من مایلم تا موضوع را در یک سطح فرهنگی ریشه یابی کنم، نه روان شناختی، چرا که، ما با امواج اجتماعی این آسیب ها در کلان شهر تهران و کرج روبه رو هستیم و نمی توانیم ریشه این مسائل را در مختصات روان شناختی افراد جست و جو کنیم. نه؛ نگاه روان شناختی به این پدیده ها، مدت هاست که ما را از مواجهه جدی با این امواج اجتماعی باز داشته است. روان شناسان، اغلب می خواهند اوضاع را آرام کنند. نه، در این امواج اجتماعی طلاق، یک دید جامعه شناختی لازم است. برهان: تز 1٫ در دو کلان شهر تهران و کرج، میزان طلاق، به مقادیر هنگفت ناگفتنی رسیده است و نیمی از این طلاق ها در پنج سال نخست پیوند زناشویی و به ویژه در یک ساله بعد از ازدواج شکل می گیرد. این ها نشان دهنده آن است که آسیب هایی چون فردگرایی و ناپختگی فرهنگی، دارد قربانیان بسیار می گیرد و باید برای این پادفرهنگ فکری کرد. آنان که تازه ازدواج کرده اند، بی ملاحظه اجتماع و خویشاوند و خانواده و بی ملاحظه یکدیگر و حتی فرزندی که از ازدواج برآمده است، جشن طلاق می گیرند. کار این جماعت از جشن طلاق هم گذشته است؛ آن ها بزم خون به راه می اندازند. کار از وقتی شروع شد که تصمیم گرفتیم تا به نحو سیاسی خاصی جوانان را باور کنیم (شعار انتخاباتی دوم خرداد هفتاد و شش)، و این جوانان را باور کنیم ، به معنای آن بود که کیفرخواست آنان علیه فرهنگ را به تسلیم، قبول کنیم و این دنیایی است که جوانان نوشهرنشین قشر متوسط شهری برای خود و ما به وجود آورده اند. آن ها با اصالت امر باحال به میدان آمدند، اصالت لذت و رفته رفته امر باحال بر امر فرهنگی فائق آمد. بله؛ ریشه دشواری در اینجاست. اینکه دو جوان برای تحقق خویشتن، برای حال کردن ، قواعد و ضوابط فرهنگی را پشت سر می گذارند و از ناکجا سر در می آورند؛ سر بریدن در تهران! ... تحولی روی داده است؛ اگر فرهنگ را به معنا فرا+هنگ یا فرا اجتماع یا همان امر تاریخی که ورای خواست فردگرایانه افراد به نحوی ساختمند مناسبات را تنظیم می کند بدانیم، آن چه در ظهر روز ششم فروردین نود و پنج، کمبود و نبود آن شدیداً احساس می شد، همان فرهنگ به معنای فرا+هنگ است. از نقطه دراماتیک دوم خرداد هفتاد و شش و با سر داده شدن شعار سیاسی جوانان را باور کنیم که البته، متضمن قرائت خاصی از این جمله بود، و مشخصاً به اصالت امر باحال اشاره داشت، تحولی روی داده است؛ دقیقاً منظور از این تحول آن است که، لذت شخصی بر فرهنگ غلبه یافته است، و بیش از پیش، افراد، برای اغراض و از آن کهتر، برای لذایذ و تشفی خاطر شخصی، دیگران را قربانی خویش می کنند. این گریز از فرهنگ (پادفرهنگ)، مخاطره آمیز است. کسانی پدید می آیند که خواست شخصی خویش را و لذت و حال خویش را بر هر چیز مقدم می شمرند و اصالت امر باحال به مسلک معیار روزگار بدل می شود. مصلحان اجتماعی باید در قبال این روند، گام های برنامه دار و مشخصی بردارند. تز 2٫ بدون آن که بخواهیم انکار کنیم، پیشرفت های فرهنگی پس از انقلاب را، و گسترش وسیع فرهنگ اسلامی انقلاب به حیطه وسیعی از جمعیت کشور را، همان پیشرفت هایی که موجب شده است تا امروز، نسل دوم شهدای وطن، کیلومترها دورتر از مرزهای کشور و فردیت های خویش، شهادت را در آغوش بکشند، بله، بدون آن که بخواهیم همه این ظفرمندی های فراهنگ انقلاب اسلامی را انکار کنیم، مع الوصف، باید بپذیریم، رسوخ پادفرهنگ جهانی سازی شده آمریکایی، در لایه هایی از اقشار متوسط شهری اتفاق افتاده است؛ لایه هایی که بویژه، آماج شعار جوانان را باور کنیم به مفهوم اصالت امر باحال بودند. انقلاب ارتباطات، بویژه از دهه 1990 بدین سو، باعث گسترش فرهنگی شده است که از سیلیکون ولی در ایالات متحده به سراسر جهان صادر می شود. در واقع، بدون آن که بخواهیم از جبر تکنولوژیک دم بزنیم، و در حالی که اصرار داریم که می شد از این تکنولوژی ارتباطی بدون تحمل فرهنگ آمریکایی بهره ببریم، مع الوصف و مع الأسف، باید اذعان کنیم که در عمل، نه فقط نوشهرنشینان ما، بلکه اغلب ملل دنیا، این تکنولوژی را با فرهنگ آمریکایی بلعیدند. در حالی که می شد چنین نشود. باید بپذیریم که محصولات تفریحی، اعم از شبکه های ماهواره ای، محتواهای اینترنتی، شبکه ویدئویی خانگی، محصولات سینمایی، و این ماه های اخیر، برنامه های تفریحی تلویزیون خودمان در یک عقب نشینی آشکار، گام های روشنی به سمت اصل لذت و پادفرهنگ برداشته اند. فرهنگ آمریکایی، یک تفاوت اصولی با سایر فرهنگ های حال حاضر جهان دارد؛ آمریکا، سرزمین مردم مهاجر است؛ آنان که از فرهنگ های بومی خویش گریخته اند و به سرزمین دور دست، همان ینگه دنیا عزیمت کرده اند. فرهنگ آمریکایی، در واقع، یک پراگماتیک پادفرهنگ است، از آن رو که آمریکا، همان سرزمین دور دست، خانه بریدگان از فرهنگ های مختلف جهان است. آمریکا، سرزمین مردم بومی آمریکا نیست، بلکه جمله مردم امروز آمریکا، کسانی هستند که طی یک نسل یا چند نسل از فرهنگ و ملت خود رسته اند و به ینگه دنیا مهاجرت کرده اند تا آن طور که خود می خواهند زندگی کنند ؛ چیزی شبیه دو جوان نوشهرنشین خیابان نبرد شمالی تهران که در نسل اول به کلان شهر آمدند تا آن طور که خود می خواهند زندگی کنند . البته، وقتی هم قطاران این دو جوان نوشهرنشین دریافتند که نهادهای فرهنگی نیرومند بومی زیادی مقاومت می کنند، با مهاجرت از آمریکا سر در آورده اند و آمریکا، سرزمین مردم مهاجر نوموطن در موطن سوز شد. در واقع، همان طور که لانس نیومن در مقدمه دائره المعارف پادفرهنگ های آمریکایی (محصول 2013 انتشارات شارپ رفرنس) تأکید کرده است، از همان ابتدای تاریخ آمریکا، پادفرهنگ ها به معنای واقعی کلمه، نقش برجسته ای در تاریخ آمریکا بازی کرده اند . در این جمله ظرافت دیگری غیر از آن چه گفتیم هست؛ نیومن، مآلاً اذعان دارد که تاریخ آمریکا، به رغم تاریخ چین و ایران و یونان و روم و بریتانیا و ... صحنه عمل فرهنگ یکپارچه آمریکایی نبوده است؛ بلکه ما با مجموعه ای از ضدفرهنگ ها مواجه بوده ایم. فی المثل، در اوایل سده هفدهم، مهاجران پیوریتن گسیخته از موطن اصلی بریتانیا، حساب خود را از کلیسای انگلستان جدا کردند و به مستعمره نشین خلیج ماساچوست مهاجرت کردند، تا در آن جا هر طور می خواهند زندگی کنند. البته، آن اوایل، بند و بست های پیوریتنی آن ها را مهار می کرد، ولی، رفته رفته، آزادی به ارزشی فائق تر تبدیل شد و نتیجه همانی شد که امروز، همه ما شاهد آنیم. تاریخ آمریکا از آن پس، یک بار، در جنبش اعتدال قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم و یک بار دیگر در دهه 1960، متحمل دو انقلاب شد و هر بار، بخشی از قید و بندهای اخلاقی را از خود باز کرد و امروز و پس از انقلاب ارتباطات دهه 1990، به وضوح هیچ چیزی که ملت آمریکا را به عنوان ارزش های آمریکایی متحد سازد، پا برجا نمانده است. گاهی اوقات، در آمریکا، این پادفرهنگ ها به معنای جدایی گزینی فیزیکی از جوامع اصلی و موطن گزینی در نواحی دوردست ظاهر شده اند؛ ولی، اغلب، مانند آنچه در کلان شهر تهران و کرج برای نوشهرنشینان روی داده است، فردیت ها، از طریق اختیار سبک زندگی پراگماتیک خاص خود، ساز مخالف کوک می کنند. این جدایی گزینی در سبک زندگی، فاصله معنوی افراد از افراد دیگر اجتماع را بسی بیش از فاصله حیاتی قابل قبول به عنوان عضو اجتماع می سازد و دیگر نمی توان فرد را عضو اجتماع قلمداد کرد؛ فرد تنها و بی موطن پدید آمد. به این ترتیب، فرد غیر اجتماعی و در برخی موارد، ضد اجتماعی ظاهر شد. از این قرار، جامعه آمریکا، جرم خیزترین سرزمین دنیا هم هست و بیشترین میزان زندانی در سراسر جهان را دارد و از قضا، تهران و خیابان نبرد (همان کوکاکولای سابق ) تهران، جرم خیزترین نقطه ایران هم هست! تز آخر ... یکی از محصولات انقلاب ارتباطی که این روزها، در فرهنگ ما مشغول به جای گذاشتن یک تاثیر عمیق است، موسیقی تکنیکی و رایانه ساخته است که در یک زمینه پادفرهنگ موسیقایی آمریکایی و البته، به اتکا تکنولوژی DJ از سیلیکون ولی شکل گرفته است، و امروزه، تاثیرات مخرب و هولناکش را در همه پادفرهنگ های دنیا و از جمله پادفرهنگ نوشهرنشینان تهرانی و کرجی می توان جست. توضیح اینکه، پادفرهنگ هیپ هاپ در فضای اواخر سده بیستم و اوایل قرن بیست و یکم، در محیط شهری آمریکا، در برانکس، واقع در نیویورک، پدید آمد و نقش افراد را به عنوان عضو اجتماع آمریکا، عمیقاً به چالش طلبید. این پادفرهنگ به عنوان سبک هنری معلوم الحال به سراسر جهان و از جمله قلمرو نوشهرنشینان تهرانی و کرجی، صادر شده است و سطوح مختلفی از عصیان گری بی محتوا و نهیلیستی رو به آینده نامعلوم را موجب شده است که از خشونت قابل ملاحظه ای نیز رنج می برد. در دهه 1990، یک نوع از هیپ هاپ به نام رپ گنگستا، تبدیل به بخش عمده موسیقی آمریکایی شد و جنجال بسیاری بر سر ترانه هایی که به تبلیغ خشونت، بی بند و باری، استفاده از مواد مخدر و زن ستیزی می پرداخت، شکل گرفت. با این وجود، موسیقی هیپ هاپ در صدر فهرست موسیقی های محبوب قرار داشت و به شیوه های مختلف در گوشه و کنار جهان نواخته می شد. اقبال چشمگیر به هیپ هاپ (مخصوصاً سبک ضداجتماعی رپ گانگستری)، اثرات اجتماعی بسیاری بر طرز رفتار جوانان نوشهرنشین در سراسر جهان داشته است و همچنان دارد. رفتارهای خودخواهانه ای که معمولاً، در تغزلات و آثار ویدیویی برخی از هنرمندان هیپ هاپ نمایش داده شده است، بارها بروزات مستقیم منفی در رفتار برخی از طرفداران رادیکال آن ها داشته است. چنین جوانانی، اغلب، اگر هم عضو هیچ گروه تبهکاری نباشند، لا اقل، نقاب شخصیتی گانگسترها را بر چهره دارند. اغلب، چنین نقاب های شخصیتی موجب رفتارهای غیر اجتماعی مانند کناره گیری از دوستان، بی توجهی به تحصیلات، عدم پذیرش مطایبه آمیز و تلخ اقتدارهای مشروع و انجام جرم های کوچک و بزرگ می شود. از آنجا که موسیقی هیپ هاپ، تقریباً، همیشه، بر یک مردگرایی افراطی و خشن تأکید دارد، اصولاً ضد زن است و حتی، به نحوی به زن هراسی دامن می زند. مضمونی که در بسیاری از موسیقی های غیر حرفه ای تر نیز سرایت کرده است و ما امروز در اغلب محصولات صنعت انبوه ترانه های ایرانی، خشونت آن را ملاحظه می کنیم. به علت موفقیت تجاری این ترانه ها، آثار این موسیقی ها رو به گسترش است و تأثیر قابل ملاحظه آن را می توان در میزان فروش و استفاده بالای ادوات بهره برداری صوتی از تلفن همراه ملاحظه کرد. برداشت من این است که این ترانه ها روی ترکیبی از منافع تجاری، غرایز سرگرمی و اغراض سیاسی ایستاده اند و با قدرت به پیش می روند. البته، من نمی خواهم بگویم ترانه های انبوهی که این روزها، روزمره تولید می شوند و به گوشی های تلفن همراه جوانان ایرانی راه پیدا می کنند، هیپ هاپ هستند، ولی، می خواهم بگویم ایده های تکنیکی که از DJ و به ویژه ترکیب رپ و DJ به دست آمده اند، با پادفرهنگ آمریکایی، به نحوی مشهود تلفیق شده است و جوان ایرانی، البته، به جای هفت تیرهای گانگستری، از کارد آشپزخانه برای تحقق خشونت سیاه مندرج در این محصولات وحشیانه استفاده می کند. حاصل، می تواند بریدن حلقوم. تطهیر گرگ های اقتصادی! روزنامه جمهوری اسلامی در بخش سرمقاله امروز خود نوشت: داستان جردن بلفورت یا گرگ وال استریت ماجرای مشهوری در ادبیات اقتصادی و سیاسی کشورها است و کمتر کسی را در میان فعالان و مسئولان اقتصادی کشورها می توان سراغ گرفت که با زندگی این خلافکار بزرگ اقتصادی آشنا نباشد. با این حال، عجیب است که همچنان شاهد حضور پررنگ و هر روزه این قبیل چهره ها در فضای اقتصادی و رسانه ای کشورمان هستیم که به بهانه های مختلف به دنبال تطهیر خود و بازگشت به حوزه فعالیت های حساس اقتصادی هستند. کسانی که داستان گرگ وال استریت را می دانند حتماً از این نکته ظریف نیز خبر دارند که پس از آزادی بلفورت از زندان و پایان دوران محکومیت وی محدویت هایی برای نوع و دامنه فعالیت های اقتصادی او وضع شده بود و شاید به همین خاطر هم این مجرم پس از خلاصی از زندان به آموزش روش های کسب و کار سالم و لغزشگاه های خلاف پرداخته است. در ایران ما متاسفانه وضع معکوس است؛ از خلافکاران به عنوان نخبه های اقتصادی تبلیغ می کنند و گزارش هایی پررنگ و لعاب از شرایط زندگی مرفه و رشک برانگیزشان منتشر می شود. بیراه نیست که در چنین شرایطی چنین افرادی هم خواسته یا ناخواسته، آگاهانه یا حتی از سر خیرخواهی دچار این توهم شوند که می توانند و باید نقش ناجی را برای اقتصاد ملی یا طرح های نیمه تمام و پرحاشیه بازی کنند. از سوی دیگر بعید نیست همین افراد به سودای باز شدن فضا برای بازگشت به روابط سطح بالای اقتصادی و سیاسی بازیچه دست رقبای سیاسی دولت شوند و هر روز مسئولان اقتصادی را به مناظره و... فرا بخوانند. واقعیت این است که تحقق اقتصاد مقاومتی به عنوان مهم ترین و اساسی ترین راهبرد نظام و کشور نه تنها برای سال 95 بلکه برای همیشه در گروی اجرای برنامه ها و انجام اقدامات کلیدی و مهمی است که قطعاً یکی از این اقدامات مبارزه با مفاسد اقتصادی است. این مقوله از این نظر بسیار مهم است که طی دهه های گذشته به دفعات و هر بار به علتی و شرایط خاصی، عده ای سودجو و فرصت طلب از ساختار نامناسب اقتصادی، فربه بودن دولت، پیچیدگی های بی اندازه بروکراتیک، روابط رانتی مبتنی بر درآمدهای نفتی یا شرایط ویژه ای مانند تحریم ها سوءاستفاده کرده اند و مفاسد بزرگی را رقم زده اند. با این حال، بزک کردن این افراد و نام نخبه اقتصادی بر آنها گذاشتن در شرایطی که متاسفانه بخش نگران کننده ای از زمینه های بروز تخلف و فساد همچنان وجود دارد، نتیجه ای جز تکرار این قبیل مفاسد آن هم در ابعاد بزرگتر نخواهد داشت. این نگرانی البته به معنای محرومیت مجرمان محکومیت کشیده از حقوق شهروندی، امرار معاش و حتی رفاه در زندگی نیست ولی سخن بر سر این است که نباید با تسهیل و تسریع و ای بسا تشویق بازگشت این افراد به عرصه عمومی این ذهنیت نادرست را در افکار عمومی و خصوصاً جوانان به وجود آورد که پیامدهای تخلف و فساد اقتصادی به چند سال حبس محدود می شود. در این صورت باید منتظر ظهور مفسدانی باهوش تر و گرگ هایی جسورتر باشیم. اگر بپذیریم که اقتصاد مقاومتی باید به عنوان یک راهبرد در کشور جامه عمل بپوشد، لازمه جدی آن مبارزه با فساد است و شرط این مبارزه، وفاق و اجماع کلی در تمامی سطوح و لایه های حاکمیت است. در این صورت است که می توان امیدوار بود جامعه هم نسبت به مفاسد اقتصادی حساس می شود و به جدیت نظام در برخورد با این مفاسد اعتماد بیشتری پیدا می کند. پیشرفت و توسعه کشور و تحقق اقتصاد مقاومتی نیازمند توافق ملی بر سر عوامل مقوم پیشرفت و حرکت متوازن به سمت اهداف مورد توافق است. ابتدا باید به این وفاق و عزم ملی دست یافت تا گرگ های فاسد، اقتصاد و سرمایه اجتماعی را پاره پاره نکنند. دو بال تأمین منافع ملی حسن بهشتی پور کارشناس مسائل بین الملل در بخش دفتر اول روزنامه ایران نوشت: مذاکره در عرصه بین المللی ملزوماتی لازم دارد که بدون آنها هیچ گفت وگویی شکل نخواهد گرفت. نخستین و مهم ترین موضوع در هر مذاکره آن است که کشور، از کارشناسان متبحر و مسلط به فن مذاکره بهره مند باشد که به چارچوب قوانین، نظام و سیاست بین الملل و منافع ملی اشراف و تسلط داشته باشند و بتوانند در بزنگاه های مهم از منافع و حقوق کشور بخوبی دفاع کنند. این شرط نخست برای افرادی است که پا به مذاکره با سایر بازیگران عرصه بین المللی می گذارند و نکته بسیار مهمی است. شرط دوم آن است افرادی که وارد گفت وگو با بازیگران خارجی می شوند، متکی به پشتیبانی ملت شان باشند یعنی به نمایندگی از ملت از حقوق آنها دفاع کنند و مردم هم آنها را مورد حمایت خود قرار دهند. حمایت مردم از این نمایندگان در عرصه های خارجی بسیار حائز اهمیت است چرا که به این معناست که تلاش و پیگیری آنها بی آنکه چشم امیدی به قدرتی داشته باشند، مبتنی بر خواست و اراده مردم کشورشان می باشد. نکته سوم این است که افراد مذاکره کننده در حالی بر سر میز مذاکره می نشینند که باید از پشتیبانی هایی از سوی کشورشان برخوردار باشد که مهم ترین آنها، قدرت نظامی کشور است. در این راستا قدرت موشکی بخش مهمی از قدرت نظامی است که به نمایندگان کشور امکان می دهد که هنگام گفت وگو با طرف مقابل قدرت چانه زنی داشته باشند. اما باید توجه داشت علاوه بر قدرت نظامی، قدرت اقتصادی، علمی و قدرت فرهنگی هم مؤلفه های بسیار تأثیرگذاری در بالا بردن توان دیپلماسی و به منصه ظهور رساندن قدرت کشور محسوب می شود. به این معنا که وقتی کشور از سطوح بالای قدرت علمی برخوردار باشد، می تواند قدرت نظامی خود را با اتکا به آن قدرت علمی افزایش دهد. به عبارت دیگر مقامات کشور برای افزایش قدرت خود در عرصه جهانی باید نگاهی جدی به درون داشته باشند؛ نمی توان برای افزایش قدرت نظامی از خارج از کشور اسلحه وارد کرد، از این رو در اینجا خودکفایی ، شرط بسیار مهمی است که برای رسیدن به آن باید توان علمی را افزایش داد که لازمه آن، ایجاد بستر مناسب فرهنگی است. همچنین باید شرایط مطلوب اقتصادی نیز فراهم شود و سرجمع این توانمندی ها، می تواند نقش محوری در تقویت موضع مذاکره کنندگان داشته باشد مذاکره کنندگانی که از پشتیبانی هایی از این جنس برخوردار باشند، قادرند با قدرت مانور و توان چانه زنی فزون تری پشت میز مذاکرات قرار گیرند و منافع ملی کشورشان را بهتر و بیشتر تأمین کنند. مدل های موفق، تأییدکننده این نکته است که توان نظامی و مهارت در مذاکره با یکدیگر همپوشانی دارند و همانند دو بال هر یک به تنهایی و بدون دیگری، در رساندن کشورها به اهداف شان، تضمینی برای موفقیت ندارند. Let’s block ads! (Why?) منبع: مشرق کد مطلب : سایر اخبار ...
مروری برمهمترین رویدادهای روابط عمومی در آمریکا در سال 95
دیگران پنهان می مانند. در یک کلیپ دو دقیقه ای توصیفی از وضعیت یک شهر در شب، در خانه های منطقه حومه، ظاهراً سرباز های کهنه کار در کانون توجه قرار دارند. در ویدئوی بعدی، ما با یک ارتشی به نام لوردس ملاقات می کنیم که پس از انجام وظیفه در عراق دچار اختلال استرس بعد از سانحه شده است. به گفته این زن، با حضور در مکانی که دیدن فردا را تضمین نمی کند، شما یاد می گیرید که چگونه برای زندگی ارزش قائل ...
شهادت جوان شیعه عربستانی زیر شکنجه وحشیانه آل سعود
ماه 1394 در تماس با خانواده شهید مکی العریض ادعا کرده بودند که وی به دلیل ترس در زندان دو روز بعد از بازداشتش فوت کرده است. وی زمانی که عازم محل کارش بود در یک پست ایست و بازرسی بازداشت شد. به گفته خانواده العریض ، آثار شکنجه و سوزانده شدن به وسیله سیگار، روی بدن این شهید مشهود است. با رسانه ای شدن این خبر هزاران تن از مردم خشمگین در العوامیه واقع در شرق عربستان پیکر این شهید را تشییع کردند. شرکت ...
از ناگفته های قاضی جنجالی ترین پرونده های جنایی تا نامه دختر دوازده ساله به رئیس دیوان عدالت اداری
سرویس سیاسی بی باک ؛ بخش قوه قضائیه: به گزارش خبرنگار حقوقی و قضایی خبرگزاری میزان، مهمترین اخبار حقوقی و قضایی خبرگزاری میزان در نوروز 95 به شرح زیر است: رئیس سازمان بازرسی کل کشور در گفت وگو با میزان: گزارش نهایی آلودگی هوا فروردین ماه اعلام می شود قاضی سراج گفت: گزارش نهایی بررسی عملکرد دستگاه های متولی کاهش آلودگی هوا تا پایان فروردین ماه به روسای ...
