وَنی که ترس ندارد !

باورِ اشتباه و پسرکی که همه یِ خاطراتش را زیرِ بغل گرفت و تا انتهایِ ترس، دَوید. گریخت تا شاید "امید" را زنده نگه دارد. گریخت تا تَنِ "آزادی" را در سینه اش لمس کند. شاید هم گریخت تا چشمِ امید باشد، چشم امیدِ پدری که وا داده، یا مادری که به پایِ پدر نشسته! ... ادامه خبر

جستجوگر خبر فارسی، بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است (قانون تجارت الکترونیک). برای مشاهده متن خبری که جستجو کرده‌اید، "ادامه خبر" را زده، وارد سایت منتشر کننده شوید (بیشتر بدانید ...)