شعر درباره زمستان سرما و سکوت طبیعت را به تصویر می کشد. درختان که تا چندی پیش لباس های هزار رنگ از جنس برگ های پاییزی پوشیده بودند، اینک عریان شده و مغموم، ساکت و خاموش می شوند. زمستان در شعر پارسی قدیم به دلیل نبودن آذوقه و لزوم تهیه لباس گرما و آتش فصل سختی و صبر است. شاعران واقع گرا سوز سرمای زمستان را دغدغه خویش می دانند. شاعران عاشقانه سرا فراق یار را به زمستان تشبیه می کنند که با گرمای وجود ...
خانه
