. جوادی آملی با بیان اینکه اخلاق معطوف به ذائقه و خلق و خوی انسان است، تصریح کرد: مکابت غربی اخلاق را در حد جسم و فعالیت های انسانی تنزل داده اند، اخلاق این نیست، عمل و کردار و رفتار نیست؛ روحیات و خلق و خو و نفسانیاتی است که اگر انسان عمل هم نداشته باشد این خلق او را با فرشتگان همنشین می کند، فرشتگان اهل احسان و عدالت و خیر و عفو و صفح هستند، فرشته ای هست که کرامت از او صادر می شود و ...
از آن عبور نکنیم، آن اخلاق است. امام علی (ع) در خطبه 192 می فرمایند: به خصلت های با ارزش تعصب بورزید که عبارت است از حفظ حقوق همسایه ها، وفای به عهد، پیروی از نیکی ها، روی گرداندن از کبر، توسل به احسان و بخشش، خودداری از تجاوز، مهم شمردن قتل نفس، انصاف دادن به خلق خدا، فرو خوردن خشم، و اجتناب از فساد در روی زمین . افقی که نهج البلاغه در اخلاق پیش چشم ما می گستراند بسیار فراتر ...
جود و نیکی، ای صاحب بخشش و عطا، ای صاحب امن و امان، ای صاحب قدس و پاکی، ای صاحب حکمت و بیان، ای صاحب مهربانی و خشنودی، ای صاحب حجّت و برهان، ای صاحب عظمت و سلطنت و قدرت، ای صاحب مهر و ای یاری خواسته شده، ای صاحب گذشت و آمرزش. ﴿16﴾ یَا مَنْ هُوَ رَبُّ کُلِّ شَیْءٍ، یَا مَنْ هُوَ إِلٰهُ کُلِّ شَیْءٍ، یَا مَنْ هُوَ خالِقُ کُلِّ شَیْءٍ، یَا مَنْ هُوَ صَانِعُ کُلِّ شَیْءٍ، یَا مَنْ هُوَ ...
را به صلاح آورد. از لشکریان خود آن را که در نظرت نیک خواه ترین آن ها به خدا و پیامبر او و امام توست، به کار برگمار. اینان باید پاکدامن ترین و شکیباترین افراد سپاه باشند، دیر خشمناک شوند و چون از آن ها پوزش خواهند، آرامش یابند. به ناتوانان، مهربان و بر زورمندان، سختگیر باشند. درشتیشان به ستم بر نینگیزد و نرمیشان برجای ننشاند. باید که بهترین مایه شادمانی والیان برپای داشتن عدالت ...
طولانی گردان و روزی ام را وسعت بخش و بدنم را تندرست بدار و به آرزویم برسان و اگر در زمره بدفرجامان هستم، مرا از آن گروه محو کن و در گروه سعادتمندان ثبت فرما که تو در کتاب فرو فرستاده به پیامبرمرسلت (درود تو بر او و خاندانش) فرمودی خدا محو می کند آنچه را بخواهد و ثبت می نماید آنچه را اراده کند و کتاب جامع نزد اوست. خواندن این دعا که مخصوص شب بیست و سوم است: یَا رَبَّ لَیْلَةِ ...
وَإِنْ تُصِبْهُمْ سَیِّئَةٌ یَطَّیَّرُوا بِمُوسَی وَمَنْ مَعَهُ أَلَا إِنَّمَا طَائِرُهُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَلَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لَا یَعْلَمُونَ ﴿131﴾ پس هرگاه که نیکویی (و پیشامد خوشی) بدانها می رسید به شایستگی خود نسبت می دادند، و هرگاه بدی (و پیشامد ناگواری مانند قحط و سختی) بر آنها می آمد فال بد به موسی و همراهانش می زدند. آگاه باشند که فال بد آنها نزد خداست (یعنی رنج و سختی ها که بر ...
خانه
