اینطور به شما بگویم که تا الان حدود صد جای بدنم به خاطر مجروحیت های شیمیایی و دیگر جراحت ها عمل شده است. هنوز ترکش های زمان جنگ در تنم باقی مانده و، چون در جا های حساسی هستند، امکان خارج کردن شان وجود ندارد. سمت چپ بدن و ریه ام بر اثر بمباران شیمیایی سوخت. سال 62 پایم را موج انفجار گرفت و صورتم هم ترکش خورد، اما، چون در شرایط عملیاتی بودیم، به درمانگاه نرفتم و 12 روز با همان وضعیت در مناطق عملیاتی ماندم. از سال 71 تا 78 جراحات شیمیایی ام عود کرده بود و واقعاً وضعیت وخیمی داشتم. ماه ها در بیمارستان ساسان تهران بستری شدم و یک مقطعی در همین بیمارستان وزنم به 30 کیلو رسیده بود، طوری که مرحوم پدرم وقتی به ملاقاتم آمده بود، با دیدن وضعیتم بسیار متأثر شده بود. یادم است که می گفت وقتی به اتاقت رسیدم، احساس کردم یک بچه کوچک روی تخت دراز کشیده است. از بس که وزنم کم شده بود و تحلیل رفته بودم. سال 78 یا 79 بورسیه دانشگاه منچستر شدم، ولی به خاطر وضعیت شیمیایی ام نتوانستم بروم. ریه ام هم در تهران و هم در رشت عمل شده بود و اصلاً امکان جابه جایی و رفتن به خارج از کشور برای تحصیل را نداشتم ...
خانه
