خانه
سایر منابع:
با دوستان خود به اشتراک بگذارید
می پسندم
0
سایر خبرها
اشعار آیینی ویژه ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها
...> پس چرا انسیة الحُورا به دنیا آمدی غصه ی ارباب ما را داشتی آن قَدْر که؛ بازهم در ظهر عاشورا به دنیا آمدی مادرش بودی ولی یک لحظه بر بالای تل در حقیقت زینب کبری به دنیا آمدی مهدی رحیمی خدا به امر خودش خواست مادرم باشی در آستانه ی میلاد حضرت زهرا برای عرض ارادت به ساحت دریا نشسته ام بنویسم به نام مادر ...
افقی روشن؛ چه سرنوشتی در انتظار یوبیسافت است؟
هر زمانی که میل دارد فعالیت کند. در این صورت تاکید کمتری روی روایت خطی بازی خواهیم داشت و تمرکز بیشتری روی جزئیات و داستان های کوتاه متعدد معطوف می شود. نتیجه نهایی این شد که روایت اصلی داستان را در کنار دنیای بازیمان قرار دادیم و نه در بطن آن. بخاطر همین هم نیاز مستقیمی برای نوسازی قبیله ها، نجات دادن مردم، کمک به سایر کاراکترها، بازیابی منطقه های از دست رفته، مبارزه با قبیله های دشمن ...
روایت شفیعی سروستانی از آیین پهلوانی
افتاد و همانان نیز بدعت گذار امر ورزش شدند. تا سال 1299 شمسی که اروپاییان مقیم ایران در بیابان های حاشیه تهران توپ بازی می کردند، بچه های ایرانی تماشاچی بودند. اما موج غرب زدگی، زیر پای بزرگ ترهاشان را خالی کرد و آن ها نیز دست و پا شکسته مشغول آموختن مقررات بازی با توپ شدند. این جریان ورزشی، در ابتدا مانند بسیاری از امور جنبه قانونی و رسمی نداشت، اما کم کم در هیأت سازمانی اجتماعی هویت ...
چه کسی به "ماه بانو" مجوز فعالیت داده است؟
یکی از معضلات اجتماعی و فرهنگی چند سال اخیر، بحث خوانندگی زنان است بحثی که با روی کار آمدن دولت جدید آن چنان آب و تاب پیدا کرد که تقریبا هر ماه یک خبر از این دست در رسانه های حقیقی و مجازی منتشرمی شد. از حمایت تمام قد وزیر ارشاد نسبت به گروههای خواننده زن گرفته تا تک خوانی زنی به اسم تعزیه خوانی در عاشورا، از خواننده شدن بازیگران مختلف زن گرفته تا انتشار آلبوم های این افراد و افاضات عجیب و غریب ...
صندلی داغ طرفداری: حامد چشم براه؛ هوادار اولترای منچستر یونایتد، این روزها از همیشه کمتر!
جمال زاده رو می پسندم. سبک نگارش داستان هاش بی نظیره. نویسنده خارجی هم صد در صد لئو تولستوی. مشترک ترین سلیقه مان را به شکل های مختلفی دوست داریم. برگردیم سر همون فوتبال، اسطوره ابدی من مارادونا است و یک بار هم سر مقاله ای از همکار عزیزم، شهاب احمدی با مضنون سوءتفاهمی به نام دست خدا حسابی بهم برخورد و تو یک مقاله کامل توضیح دادم چرا دست خدا مقدسه. راستش اصلا برام مهم نیست مارادونا اون ...
گفت و گو با رشیدپور درباره تمام جنجالهایش
مقابل دوربین شما می گویم. آقای جزایری به شدت از ابتدای گفت و گو خواهش می کرد که بچه اش جلوی دوربین بیاید و اتفاقا درخواست شدید آقای جزایری بود که از فرزندشان بپرسیم که مدالت را بابا خریده یا خودت به دست آوردی؟ پس به نظر می رسد که شهرام جزایری گفت و گو را طراحی کرده بود برای شما؟ نه، آقای جزایری و نه هیچ کس دیگری نمی تواند گفت و گوی من را طراحی کند. ما درهر برنامه ای یک سورپرایز ...
شهیدی که با وجود سن کم اش ، نماز شبش ترک نمی شد
های گردان تخریب می افتد و به یاد حرفهای برادر ابراهیم امیرون که می گفت در مشهد مقدس حال بچه های تخریب خیلی عوض شده بود انگار اکثر آنها از امام رضا (ع) شهادت خود را گرفته بودند . سید قاسم ناظمی که پسر خاله ی علی بود از خاطرات آخرین دیدارش با علی می گوید : علی روزهای آخری که در خانه بود بچه های کوچک فامیل را بغل کرده و می خنداند و می گفت : بخندید که این خنده ها گریه دارد . علی در عملیات ...
اشاعه جشنواره هایی مانند چهل چراغ برای فرهنگ و سینما مفید است
می شود و به معضل فرهنگی ما ربط پیدا می کند، پس هرچه سریع تر در ترمیم آن اقدام کنیم و به آن بپردازیم بهتر خواهد بود . تهیه کننده کوچه بی نام عنوان کرد: امام حسین (ع) شب عاشورا در آن موقعیت اضطراری بحث حرام و حلال را بین یارانش مطرح کرد، پس می توان نتیجه گرفت این موضوع چقدر اهمیت داشته است و به نظرم اگر نتوانیم حرام و حلال را تفکیک کنیم، بزرگترین لطمه را خواهیم زد، پس با برگزاری جشنواره ...
جوان 22 ساله ای که نوای "ممد نبودی اش..." سالهاست برگی از تاریخ حماسه ایران شده امروز هم در سن 53 سالگی ...
خلاف برخی از مداحان من در دوران دفاع مقدس هیچگاه در تبلیغات جنگ نبودم. بلکه 6 سال مربی آموزشی به نیروهای بسیجی بودم تا آماده و ورزیده شده و به خط مقدم اعزام شوند. روایت ازدواج کویتی پور در محضر امام خمینی(ره) از غلام کویتی پور در مورد تشکیل خانواده و ازدواجش پرسیدم که پاسخ داد: اواخر جنگ بود. درست 6 ماه مانده بود به امضای قطعنامه 598 که فرمانده زرهی ارتش شهید عظیمی به شهادت ...
نماز صبح با طعم ترکش/ اعتصاب غذا برای عمل جراحی
مجروحیتتان بگویید؟ در عملیات محرم مجروح شدم، در شب اول موفق شدیم خط را بشکنیم و دشمن را به عقب برانیم که در همان شب عملیات، ترکش به کتف، پای چپ و صورتم اصابت کرد، علاوه بر من یک نفر دیگر نیز مجروح شده بود و اوضاع به گونه ای شد که ما تا صبح ماندیم و با توجه به اینکه من خونریزی و درد داشتم اما چون بدنم داغ بود توجهی به درد نداشتم . بچه ها، من و رزمنده ای دیگری را که از ناحیه دست مجروح ...
حاشیه هایی ویژه و خواندنی از کاروان سرزمین برادری: شیعه پاس داد؛ سنی گل زد
/ همسایه ایم و خانۀ هم را ندیده ایم این شعر را دکتر غلامرضا امامی در مینی بوسی که میهمانان را از فرودگاه گرگان به محل اسکان می برد، خواند. پیش درآمدی بر سفری که برخی از میهمانانش، هریک به دلیلی، نتوانسته اند بیایند. * نان بشکن! تکیه به فرهنگ قومی و منطقه ای، راه حل اساسی برای مسئلۀ تهاجم فرهنگی است. قومیت ها و آداب و رسومشان را نه تنها باید به رسمیت شناخت، که باید به مثابۀ ...
ابوعزراییل عاشقتان می کند !
، بچه های خیمه امام حسین (علیه السلام) هستند و با فرهنگ حسینی رشد کرد ه اند . فرهنگی که رشاد تش را از مولایش عباس بن علی (علیه السلام) و مهربانی و عاطفه اش را از حسین بن علی (علیه السلام) می گیرد . یکی از شهد ا از همسرش می خواهد ، اجازه رفتن به مید ان رزم علیه د اعش را بد هد و آن خانم مخالفت می کند . شهید مد افع حرم یک شب همسرش را با خود ش به روضه اباعبد الله (علیه السلام) می برد و از قضا آن شب ...
برخی جاها مواد مخدر و سلاح را می شد مثل نان خرید
چون بمباران و موشک باران و خمپاره باران، راه ها را چند قرنی به عقب برگردانده بود، شاید بتوانم بگویم راه های مواصلاتی افغانستان به دوره ماقبل عصر نقل و انتقال برگشته است! راه ها حالا تبدیل شده است به مجموعه ای از حفره های عمیق که بین هر دو حفره، یک حفره ی سوم وجود دارد! گروه بین الملل [...] چون بمباران و موشک باران و خمپاره باران، راه ها را چند قرنی به عقب برگردانده بود، شاید بتوانم بگویم راه های مواصلاتی افغانستان به دوره ماقبل عصر نقل و انتقال برگشته است! راه ها حالا تبدیل شده است به مجموعه ای از حفره های عمیق که بین هر دو حفره، یک حفره ی سوم وجود دارد! گروه بین الملل مشرق – در قسمت قبل این نوشتار (که ترجمه ای است از سفرنامه ی فهمی هویدی به افغانستان طالبان در سال 1377 شمی با عنوان طالبان، سپاهیان خدا در نبردی اشتباهی! ) ماجرای چگونگی آغاز سفر نویسنده به افغانستان را خواندیم و ایراداتی که به او گرفته می شد تا از این سفر منصرف شود را مرور کردیم. همچنین دیدیم که نویسنده چطور خود را به پاکستان رساند و از آنجا چطور برای وارد شدن به افغانستان به سمت مرز حرکت کرد. ماجرای مواجه با اولین نیروی طالبان و آخرین نیروی طالبان هم ذکر شد. بخش دوم این خاطرات را با هم می خوانیم: حالا ما داخل یک دولت، در دلِ دولت پاکستان هستیم. روی نقشه اگر بخواهی حساب کنی، هنوز از پاکستان بیرون نرفته ایم، و هنوز داخل مرزهای آن هستیم. اما در حقیقت امر، داستان طور دیگری است. این نقطه که حدودا 55 کیلومتر را در بر می گیرد، در اصل تحت سلطه ی حقیقی حکومت پاکستان قرار ندارد. یک جورهایی می توانی بگویی یک منطقه آزاد است. مسئولین این منطقه و اداره کنندگان امورش، شیوخ مشهور قبایل باتان هستند که در دوطرف مرز (یعنی هم در پاکستان و هم در افغانستان) پراکنده اند و حضور دارند. از آنجا که این منطقه، منطقه ی آزاد است، به همین دلیل هرچه در پاکستان ممنوع است، در اینجا مجاز است. از تجارت سلاح گرفته تا تجارت مواد مخدر. از این بگذریم که اینجا، ایستگاه اصلی قاچاق به هر دو کشور است. این اطلاعات برای من تازه نبود، بیست سال پیش هم که در سفرم به افغانستان از اینجا دیدن کردم، مواد مخدر در پیاده رو هم فروخته می شد. سلاح هم –که بخشی از آن در همان منطقه تولید می شد- مثل نان در کنار جاده ها در دسترس بود! از همان جهت که این منطقه منطقه ای آزاد است، در طول سال های گذشته جریان برق را به صورت مجانی از حکومت پاکستان دریافت می کرد، آبش را هم از چاه های همان منطقه به دست می آورد. به دلیل فشار بحران اقتصادی ای که کشور به آن دچار بود، حکومت اسلام آباد تصمیم گرفت برای برقی که به این منطقه می داد، مبلغی را تعیین کند. این چیزی بود که موجب تحریک شیوخ قبائل بر علیه حکومت و اعلام شورش آنها شد. و بستن و حمله به راه های تجاری این منطقه یکی از نشانه های این شورش است و همین، چیزی بود که موجب شد نیروهای حکومتی در پیشاور، دیروز به ما اجازه عبور به طورخان را ندهند. در آن ساعات اولیه صبح، با وجود هیبت و هراس انگیز بودن کوه ها[ی سر به فلک کشیده]، جاده، آباد و آرامش بخش به نظر می رسید. شدت حرکت در آن زیاد بود و کاروان ماشین های پر از کالا، با سرعت کم و احتیاط از لبه های کوه در حرکت بودند. البته می ترسم کلمه پر ، نتواند منظور مرا برساند، چون ماشین های باری ای که من می دیدم در اصل در حکم یک سری تپه و کوه متحرک بودند، از بس که جنس در آن گذاشته بودند و ابعاد ماشین را (طولی و عرضی و ارتفاعی) بزرگ کرده بودند! دلیل مسئله این بود که هر کالای صنعتی و تولیدی ای که افغانستان چند میلیون نفری (که حالا بیش از بیست میلیون نفر جمعیت داشت) لازم داشت از طریق پاکستان وارد می شد، حالا یا خود پاکستان هم از خارج وارد کرده بود یا ساخت پاکستان بود. این مطلب نشانگر میزان سودی بود که اقتصاد پاکستان از ادامه ی به هم ریختگی اوضاع در افغانستان و توقف ماشین تولید (در همه ی زمینه ها) در آن کشور می برد. این مطلب تقریبا می توانست تأییدی باشد بر حرف برخی آدم های خبیث که می گویند سودی که پاکستان از جنگ در افغانستان می برد کمتر از استفاده ای که می خواهد در سایه ی صلح به آن برسد، نیست. این نکته هم از چشم آدم مخفی نمی ماند که وانت هایی که به افغانستان می رفتند جنس های صنعتی یا کنسرو بود، اما ماشین هایی که داشت از افغانستان برمی گشت یا آدم سوار کرده بود یا مواد خام بار زده بودند (یا چوب یا تولیدات کشاورزی، از قبیل انگور و سیب و انار) یا آنکه خالی بودند و آمده بودند تا از نو جنس بار زده و به افغانستان ببرند. *** وقتی چشم مان افتاد به لشگری از مگس ها که در هوا می چرخیدند، و سر و صدا و هیاهوی بلندی به گوشمان رسید، و حجم انبوهی از افراد پیاده را دیدیم، و پلیس لاغری را که داشت با عصایی بلند دختربچه ای را به جلو می راند، و دستفروش هایی که در دو طرف راه هرچه خوردنی و نوشیدنی که ممکن بود می فروختند، و ارزفروش هایی که برای جلب نظر، پشت میزهای چوبی بلندی نشسته بودند، دیگر آن موقع لازم نبود کسی خبرمان کند که حاجت روا شده و به طورخان رسیده ایم، دروازه ی ما برای ورود به امارت اسلامی افغانستان . در بین این چیزها، هیچ کدام برای من جدید به نظر نمی رسید. من خودم اهل کشوری بودم که با این قبیل تصاویر مأنوس بود، از مگس ها گرفته تا سر و صدای مردم و جمعیت عظیم آدم های پیاده، و حتی چوب پلیس و فحش هایش. چیزی که بیش از همه ی اینها در آن صحنه نظرم را جلب کرد، چیز دیگری بود که برای اولین بار در زندگی ام می دیدم: صف طولانی ای از بچه های کوچک به چشم می خورد که از پنجره ی ماشین، شبیه صف مورچه هایی بود که در سکوت روی زمین راه می رفتند و اول صف، که داخل خاک افغانستان بود (پشت پست بازرسی ای که چیزی نبود جز یک سری آهن که راه را قطع کرده بود) دیده نمی شد. آخر صف هم با حرکتی یکنواخت و آرام، جلوی چشم همه به سمت عمق اراضی پاکستان پیش می رفت. هر بچه ای روی دوشش یک تکه آهن گرفته بود. برخی آهن ها بزرگ تر یا بلندتر بودند و آنها را دو بچه، هن هن کنان و عرق ریزان، حمل می کردند. پرسیدم داستان چیست، گفتند این بچه ها برای برخی تاجران اجناس اسقاطی و قراضه کار می کنند. می گفتند این تاجرها توانسته بودند از طریق تجارت با بقایای سلاح های روسی خراب که بی صاحب در تمام افغانستان ریخته شده بود، ثروت های هنگفتی به جیب بزنند. چون جا به جایی صدها تانک و توپ سنگین سخت بود، این تجار تصمیم گرفته بودند آنها را به تکه های کوچک تقسیم کرده و بعد به داخل پاکستان قاچاق کنند و بعد آنها را بفروشند. این تکه ها در پاکستان ذوب، و برای مصارف دیگر به کار گرفته می شد. تعجبم وقتی بیشتر شد که فهمیدم این صف ها، از اوایل دهه ی نود میلادی به صورت منظم و مستمر ادامه دارد، چون حجم عظیمی از سلاح های شوروی خراب شده در خاک افغانستان وجود دارد. ممکن نبود به ذهن کسی خطور کند که آخر کار سلاح های شوروی که برای به زانو درآوردن و سرکوب افغان ها به آن کشور فرستاده شده بود به اینجا بکشد، هر چند این سرنوشت، بعد از سرنوشتی که خود اتحاد شوروی به آن دچار شد و ممکن نبود به ذهن بشری خطور کند، دیگر چندان عجیب به نظر نمی رسید. با نیشگون همراهم به خودم آمدم، تذکر داد نیامده ایم اینجا که بمانیم، آمده ایم که از اینجا رد شویم و داخل افغانستان برویم. حرفش را پذیرفتم. جلو راه افتاد و رفتیم به ساختمانی که در آن چند پلیس پاکستانی با هیکل های قشنگ و قامت های بلندشان نشسته بودند. کاری که باید می کردیم را انجام دادیم و بعد از پله پایین رفتیم و وارد اتاق دیگری شدیم. در آن اتاق خلایقی را دیدم که انگار ریش را با ترازو به مساوات بینشان تقسیم کرده بودند، و از چهره شان سرسختی و تندی پیدا بود. نمی توانستم در بینشان رئیس را از مرئوس تشخیص دهم، کما اینکه نمی توانستم کارمند را از ارباب رجوع تشخیص دهم. همراهم که متوجه حیرتم شده بود در گوشم گفت: اینها جماعت طالبان اند! آمدن از یک طبقه به طبقه ی دیگر، شبیه رفتن از عصری و زمانی به عصر و زمان دیگری بود. سریعا به کسانی که نشسته بودند سلام کرد، با تعجب نظرشان به سمتم جلب شد. خطوط چهره شان وقتی گذرنامه ام را دیدند و فهمیدند عرب و مسلمانم باز شد. سریعا آمدند به سمتم و با خوشحالی آشکاری شروع کردند به خوشامدگویی و دست دادن، انگار دوستانی باشیم که بعد از مدت ها دوری باز همدیگر را ببینیم. ناگهان با جوان های طالبان رو در رو شده بودم و این، باعث شوک و حیرتم شده بود، جوان هایی که از وقتی در افق افغانستان ظاهر شدند همه ی دنیا را به خود مشغول و مردم را حیران کرده اند. البته تعجب و شوکم خیلی طولانی شد، چون بعد از آنکه گذرنامه ی مرا مهر کردند یکی شان گذرنامه را به دستم داد و به فارسی گفت: خداحافظ حالا باید سریع می رفتیم سوار ماشین مان می شدیم تا به کابل برویم. انسان کلی عذاب می کشد تا به کابل برسد. وقتی هم به آنجا می رسد، شوکه می شود. و خیلی خوش شانس خواهد بود اگر بعد از مدتی ماندن در آنجا افسردگی نگیرد! به دلیل اینکه فرودگاه کابل تعطیل، و در تیررس سلاح های احمد شاه مسعود –فرمانده مخالف طالبان که در پایگاهی در 25 کیلومتری پایتخت مستقر است- قرار دارد، کسانی که می خواهند به کابل بیایند راهی ندارند جز آنکه از ماشین و راه های زمینی استفاده کنند. مشکل اینجاست که ماشین در دسترس است ولی آنچه راه خوانده می شود، اصلا اینطور نیست! اینکه یک راهی روی نقشه ترسیم شده باشد، لزوما به این معنی نیست که الان در عالم واقع هم بر روی زمین وجود داشته باشد! بله، در افغانستان، راه هایی قبل از سالهای جنگ داخلی وجود داشت، اما به طول انجامیدن 20 ساله ی جنگ موجب شد که دو طرف درگیر یعنی هم کمونیست ها و هم مجاهدین [1]، راه ها را اهدافی نظامی در نظر بگیرند که می شد با نابود کردن آنها جلوی حرکت دشمن را گرفت یا محاصره اش کرد. هیچ کدام از طرف های درگیری هم در انجام این کار کوتاهی نکردند! من گواهی می دهم که در این مأموریتشان پیروزی بزرگی به دست آوردند، شاید اصلا این نابود کردن راه های مواصلاتی، بزرگترین پیروزی طرف های درگیر بوده باشد! ضمنا به این دلیل که جریان بمباران و موشک باران و خمپاره باران، راه ها را چند قرنی به عقب برگردانده بود، شاید بتوانم بگویم راه های مواصلاتی افغانستان به دوره ماقبل عصر نقل و انتقال برگشته است! راه ها حالا تبدیل شده است به مجموعه ای از حفره های عمیق که بین هر دو حفره، یک حفره ی سوم وجود دارد! مسئله به همین جا ختم نمی شود، چرا که قسمت هایی از راه ها که از سر تصادف از آسیب خمپاره باران جسته، باران ها و سیل ها به سروقتش آمده و این هم همراه شده با اهمال و عدم صیانت از راه ها، از همین رو آنجا ها هم خود به خود و در سکوت، به سریال حفره های خمپاره باران ها پیوسته است! با توجه به مجموعه این دلایل، حالا راه ها هیچ نقشی ندارند جز آنکه به ماشین ها نشان دهند که در صحراهای وسیع افغانستان باید به کدام سمت برانند. در این وضعیت، عاقل کسی است که به جای حرکت بر روی این جاده، از کنارش حرکت کند و حرکت بر روی کوه و تپه ها را بر حرکت بر روی این جاده ترجیح دهد. بدشانس کسی که باور کند که این جاده است و از روی آن حرکت کند یا اینکه در برخی اوقات مجبور بشود از روی آن حرکت کند. البته در هر حال، هر دویشان قربانی این وضعیت اند. چون سفری که قاعدتا باید دو ساعت یا سه ساعت طول بکشد، حالا هشت یا حتی نُه ساعت به طول می انجامد. چون ماشین ها در این مسیر با سرعت متوسط بیست کیلومتر یا حتی احیانا ده یا حتی پنج کیلومتر در ساعت می رانند. حالا اگر این ماشین، یک وانت یا کامیون حامل اجناس باشد که دیگر باید با نهایت آهستگی و احتیاط و لاک پشتی حرکت کند! روی همین حساب، رسیدن از یک شهر به شهر دیگر، با مسافتی که بینشان هست سنجیده نمی شود [مثلا گفته نمی شود بین این شهر تا آن شهر 50 کیلومتر فاصله است] بلکه با ساعت هایی که مسافر باید بین این دو شهر در راه باشد سنجیده می شود. [مثلا گفته می شود از این شهر تا آن شهر 5 ساعت راه است!] مثلا فاصله بین طورخان (در مرز با پاکستان) تا کابل 300 کیلومتر است و در شرایط عادی، می تواند حداکثر طی سه ساعت طی شود، ولی در آن اوضاع که ما می خواستیم مسیر را طی کنیم، 12 ساعت طول کشید! و مجبور شدیم در بین راه، شب را در جلال آباد توقف کنیم و فردا صبحش باز به مسیرمان ادامه دهیم. عذاب راه فقط در سختی هایش و ساعت های طولانی که آدم باید در جاده باشد خلاصه نمی شود، بلکه خستگی و کوفتگی ای که آدم (از کثرت بالا و پایین رفتن ماشین و گیر کردنش و تکان های شدیدش در طول مسیر) به آن دچار می شود هم هست. مسئله ای که باعث می شود آدم وقتی به مقصد مورد نظرش می رسد بیشتر شبیه جسدی بی جان باشد! ممکن نیست بتوانی سختی راه و رنج هایش را بفهمی مگر اینکه اوضاع جغرافیایی افغانستان را بشناسی. شمال افغانستان منطقه ای دشتی است که عبارت است از دامنه ی کوه های پامیر و هندوکش. در جنوب غربی افغانستان هم منطقه ای دشتی که البته رود هلمند که از کوه های هندوکش جاری است به آن نفوذ می کند. اما وسط این دو، منطقه ای پر از بلندی هاست که دوسوم وسعت کشور را در بر می گیرد و امتداد بلندی های پامیر محسوب می شود که جغرافی دانان، آن را سقف دنیا نامیده اند و کوه های مشهور هیمالیا از آن منشعب می شود. شاخصه ی اساسی آن هم کوه های سر به فلک کشیده ی هندوکش است و شاخه های آن. ممکن نیست کسی بتواند این کوه ها را تخیل و تصور کند مگر وقتی که خودش با چشم آنها را ببیند و شدت هیبت و سرسختی ای که دارد را درک کند، کوه هایی که در برخی موارد ارتفاعشان به 7620 متر می رسد! تقدیرمان این بود که همین منطقه ی مرکزی کشور محل مورد نظر ما و هدف اولمان باشد. پایتخت کشور و مقر حکومت، کابل، در قلب همین منطقه واقع شده است، اگرچه قندهار (محل استقرار رهبر طالبان که به او امیرالمومنین می گویند) در ارتفاعات جنوبی واقع شده است. چیزی که در راه مابین پیشاور و طورخان دیده بودیم را باز در مسیرمان در فاصله ی طورخان و جلال آباد و حتی کابل مشاهده کردیم. ماشین های باری پُر و ماشین های سواری [اتوبوس یا مینی بوس های] رنگارنگ با پرچم های سیاهشان که خیال می کردند با آنها چشم زخم را از خود دور می کند، در برخی موارد هم راننده، یک میمون کوچک (که به آن نسناس میگویند) بالای ماشینش بسته است، شاید معتقد است خوش شانسی می آورد. البته تصویری که در این موضوع در افغانستان دیدیم از سه جهت با تصویری که در پاکستان دیدیم فرق دارد: جهت اول اوضاع بسیار وحشتناک و بد جاده هاست که به آن اشاره کردیم. دوم اینکه جاده های افغانستان هنوز در بین صحنه های نبرد قرار دارد و تانک ها و توپ های سوخته، بالای صخره ها و شن ها دیده می شوند و اتاقک ماشین ها در جای جای مسیر افتاده است. البته ساکنین و مسافران هم با این مسئله سازگاری پیدا کرده اند و مثلا اتاقک ماشین ها تبدیل شده به سایه بان هایی که در پناه آن در سایه بنشینند و گاهی هم این اتاقک ها تبدیل شده به مغازه های کوچکی که به ساکنین چادرها[ی آوارگان] جنس می فروشد. در مورد بقایای تانک ها و توپ ها هم بچه ها را می دیدم که رویش می پرند یا پشتش مخفی می شوند، آن هم در بین گله های بز و گوسفند که آنها هم در حرکت و پریدن روی این وسایل با بچه ها همراهی می کنند! سومین تفاوت بین مسیر در افغانستان و پاکستان هم خود را در شکل محل های استقرار آوارگان نشان می دهد. در طول سال های جنگ اوضاع شهرهای اصلی افغانستان به کلی بهم ریخت و برخی از ساکنین آنها ترجیح دادند برای پناه جویی به جنوب کشور بروند و سازمان های بین المللی در آغاز برای سرپناه یافتن آنها چادرهایی برپا کردند که در ادامه تبدیل شدند به خانه های فقیرانه ی آنها که بیشتر شبیه جعبه های گلی چیده شده کنار هم به نظر می رسند. این خانه ها بعد از آنکه ساکنینش به دیار خود برگشتند همچنان باقی ماند و تا الان هم برجاست و شاهدی است از آن دوره. تا وقتی به ورودی کابل نرسیده بودیم برخوردی با نیروهای طالبان نداشتیم. آنها، پنج تایشان برای استراحت کنار جاده نشسته بودند و چای سبز می نوشیدند و پشتشان یک وانت دوکابینه بود که پشتش مسلسل سبک کارگذاشته بودند. چون ماشین گرد و خاک گرفته بود و به جای اینکه پلاک داشته باشد، سلاح داشت، راننده سریعا فهمید که ماشین، ماشین حکومت است، فلذا به محض دیدنش ضبط ماشین را خاموش کرد و نوار کاست را به آرامی در جیبش گذاشت. آن موقع داشتیم به آوازهای زیبایی از یکی از مشهورترین خوانندگان زن افغان به نام نغمه گوش می کردیم که بعد از وارد شدن طالبان به کابل و ممنوع شدن آواز و موسیقی توسط آنان به پاکستان رفته بود. برایم تعریف کردند که صدای شیرین او و خواننده ی محبوب پشتون عبدالله مقری با نوار کاست هنوز در همه ی خانه ها پخش می شود، نوارهای کاست این دو هم در حجم عظیم از پاکستان به افغانستان قاچاق می شود. آواز نغمه که گوش می کردیم می گفت: آقای ملای من، به دادم برس. معشوقم تب کرده و منتظر دعایی است که تو برایش بنویسی، شاید جان را به تنش برگرداند! صحنه خالی از پارادوکس هم نبود، نغمه داشت با آواز مخاطب خودش ملا را صدا می کرد، و کمی بعد چند نفر از ملاهای طالبان در جاده پیدا شدند! [در زبان افغان ها، به نیروهای طالبان ملا هم گفته می شود.] ادامه دارد ... پی نوشت ها: 1- مجاهدین ، به نیروهای اسلام گرایی گفته می شد که با گرایش های سیاسی و بینشی مختلف، در دوران حکومت کمونیستی و حضور شبه اشغالگرانه ی ارتش سرخ شوروی در خاک افغانستان (از اواخر دهه ی 50 شمسی)، به عنوان جهاد ، شروع به جنگ با آنان کردند. در بین این نیروها، هم نیروهای دارای گرایش های بازترسیاسی دیده می شد و هم نیروهای اسلام گرای سنتی و هم برخی نیروهای سلفی. مجاهدین از احزاب و گروه های مختلفی تشکیل شده بود که پس از پیروزی بر کمونیست ها و اخراج شوروی از افغانستان در سال 92 نتوانستند بین خود به توافق برسند و جنگ داخلی بین خود آنان آغاز شد که در نهایت موجب به وجود آمدن حرکت طالبان و شکست همه ی مجاهدین از این حرکت تازه تأسیس گردید. از سران مجاهدین می توان به احمد شاه مسعود، برهان الدین ربانی، گلبدین حکمتیار، عبدرب الرسول سیاف و شهید عبدالعلی مزاری نام برد. قسمت های قبل: مقدمه قسمت 1 Let’s block ads! (Why?) منبع: مشرق کد مطلب : سایر اخبار ...
خاطره ای تلخ تر از رحلت امام(ره)/ سال اول جنگ نابرابرترین سال های نبرد بود/ ما نه بر سر خاک بلکه به خاطر ...
، اولین عملیات گسترده در منطقه غرب برای آزادسازی بود. دشمن در تپه های مشرف به گیلان غرب مستقر بود و ما می خواستیم در این عملیات دشمن را از تپه ها عقب برانیم تا گیلان غرب را از دید آنها و تیررس مستقیم شان خارج کنیم. علاوه بر ما، بسیجیان دیگر استان ها و تیپ ذولفقار ارتش نیز در عملیات حضور داشتند. قرار بود شب جمعه محورهای تعیین شده را پاکسازی کنیم اما موفق نشدیم و به محاصره دشمن افتادیم. همان ...
عبدالملک الحوثی؛ فارغ التحصیل سیاست در آکادمی آتش و خون + تصاویر و فیلم
...، در سال 122 یا 121 ه.ق در دوران خلافت هشام بن عبدالملک اموی بر ضد حکومت ظلم و جور امویان در کوفه قیام کرد و با جمع کثیری از یارانش به شهادت رسید. البته زید بن علی، مورد احترام شیعه امامیه هم هست، چرا که به خونخواهی قیام عاشورا علیه امویان قیام کرد، لیکن امامت را در حضرت باقر و اخلاف ایشان جاری می دانند. زیدی ها تنها برای 5 شخصیت عصمت قائل هستند: پیامبر اسلام(ص)، حضرت علی(ع)، حضرت فاطمه(س ...
گفتگو با لیلا حاتمی و علی مصفا درباره سینما و زندگی
خیلی جذابی مثل تختی ، محمد (ص) ، ملکه های برفی و ... را قرار بود ببینیم؛ بنابراین حیف شد این فیلم ها را از دست دادیم. شما بهترین فیلم پدر را چه می دانید؟ - حاتمی: برای من هر کدام از آثار او از یک جور خوشایند هستند. به یک نقطه انتخاب نمی توانید برسید؟ - حاتمی: نه، نمی توانم بگویم. مثلا فیلم خواستگار را چونه می بینید؟ - حاتمی: به ...
هشتمین مجمع هیئت رزمندگان و پیشکسوتان گردان جعفرطیار
اذان دلنشینش بچه ها را برای راز و نیاز با معشوق جمع می کرد تا همین الان هنوز صدای اذانش در یاد همرزمانش مانده است. کریم خیلی عاشق امام حسین (ع) بود. عجیب اینکه در شب قبل از شهادتش از امام حسین حرف می زد و فردا به کاروان کربلاییان پیوست. بعد از نماز، ناهار صرف شد و درپایان مراسم به رزمندگان هدیه ای به رسم یاد بود اهدا گردید و با آرزوی ماندن در خط ولایت برای حفظ آرمان های شهدا از هم ...
سلطان مارها
غیر سمی متفاوت است مارگیری باعث شد زندگی او شبیه زندگی همسن و سال هایش نشود، در آن سن و سال یک قوطی بر می داشت و به دل کوه و بیابان می زد و مارگیری می کرد و بعد به شهر می آمد و مارها را می فروخت و پول خوبی به دست می آورد.مدت زیادی طول نکشید که مردم شهر ری و مخصوصا مردم محله ی چشمه علی او را به عنوان مارگیر می شناختند و هر جا که احساس می کردند به یک مارگیر نیاز دارند با او ارتباط می ...
آمریکا در نبردهای گذشته موفق نبوده است!
است و خواهد داشت و انقلاب اسلامی ایران نیز از ابتدا بر مدار حق قرار گرفته است و باطل در مقابل اش قرارداشته است. فرمانده نیروی دریایی سپاه، شهدا و امام راحل و اسلامی بودن را نقطه عطف انقلاب اسلامی دانست و گفت: امروز نیز بعد از گذشت 37 سال از پیروزی انقلاب اسلامی مردم همیشه در صحنه و ولایت مدار ایران نه تکلیف خود را شناخته اند بلکه به تکلیف خود در مقابل انقلاب اسلامی و شهدا و آرمان های ...
هد یه آقا به من یک آسمان زیر ابرها
که چرا برنگشتم؟! این قصه و خاطره موجب می شود این شاعر مجموعه شعر آسمان زیر ابرها که مجموعه ای از اشعار او برای امام رضا(ع) است را بسراید ، مجموعه ای که نمی تواند به آن میزبانی پر لطف و محبت خانواد ه مشهد ی بی ربط باشد . او می گوید : این حاد ثه موجب شد د ر همان سال بد ون اینکه متوجه شوم این مجموعه را بنویسم، ماه ها د رگیر این شعرها بود م. خط می زد م و می نوشتم. یاد م هست د ر آن ماه ها هر ...
روستای 100 درصد با سواد
خاکی خراسانی نقل شده است و در دو نقطه ی نوحصار دیزباد علیا و سخلاناب قاسم آباد برگزار می شود. این سنت روایتی است عرفانی از سیر و سلوک یک عارف به نام امام قلی که به خاکی خراسانی مشهور بوده و قدمتی 300 ساله دارد. برخی دیگر اما معتقدند که این سنت از کتاب منطق الطیر عطار و حدیقه الحقیقه سنایی و چند اثر عرفانی دیگر نشأت گرفته و مضمونی از شرح معراج عرفا است. در این سنت، افراد با عبور از دو ...
بازخوانی جنایت رژیم پهلوی در نوروز 1342
که سبب اعلام عزای عمومی، تلاقی تقویمی ایام عید با سالروز شهادت امام صادق(ع) نیست، بلکه علت آن مصائبی است که در سال 1341 بر ایران و اسلام وارد شده است. ایشان در یک سخنرانی که در روز بیست و نهم اسفند در مسجد اعظم قم ایراد شد، بار دیگر بر عزای عمومی در نوروز 42 تاکید کرده و فرمودند: امسال ما عید نداریم و این عید را عزای ملی اعلام می کنیم، نه به خاطر این که مصادف است با شهادت حضرت صادق ...
یادداشت: در دو قدمی یوهان کرویف
بود از جنس زمستان های قدیمی اسپانیا. تنها گرمایی که حس می کردم گرمای دست پدرم بود که سخت مرا از میان جمعیتی که به عمرم ندیده بودم به جلو هدایت می کرد. توجه داشته باشید که آن موقع تنها 11 سال داشتم. سعی داشتیم دو ساعت زودتر از باز شدن درهای استادیوم خودمان را برسانیم چرا که می خواستیم در بهترین نقطه ورزشگاه بنشینیم، جایی نزدیک به چمن؛ در غیر این صورت باید در بدترین نقطه ورزشگاه و از ...
صندلی داغ طرفداری: محمد فیروزی؛ از لبخندی پای دیوار چین تا خانواده ایبار
.... خاطره خوب از طرفداری اولین باری که هر کدوم از بچه هارو دیدم. فهمیدم اونا تو واقعیتم مثل دنیای مجازی خوبند. خاطره بد فیلتر شدن ها، دیدن بالا رفتن کسایی که حقشون نیست، داون شدن سایت. جدا شدن بعضی از بچه ها از گروهمون که دوست دارم رفیق بمونیم . بعد که گشتم عکسی از او پای دیوار پیدا کردم. متعلق به سه سال پیش. (عکس سوم: محمد فیروزی ) بخش عمده ای از محمد فیروزی را کتاب هایش ...
برای عزیزانمان چه کادویی بخریم؟
ها برسیم و به محض دیدن بی ربط ترین هدیه های ممکن، چهره هر کداممان از حالت دو نقطه دی به حالت دونقطه خط، تغییر حالت بدهد. درست در همین لحظه به این نتیجه می رسیم که هدیه دادن واقعا یک هنر به حساب می آید. آن هم در روزگاری که کلی مناسبت ریز و درشت توی تقویم ها خودنمایی می کنند. با خودتان مسابقه نگذارید اگر می خواهید برای آدم های دوست داشتنی زندگی تان دست به جیب شوید، مواظب باشید ...
خواهرانی که مهر مادری را با شهد شهادت گره زدند
معرفی فرزندان شهیدش پرداخت، "سمت راست مستعلی و کوچیکه محمد که در عملیات آزاد سازی خرمشهر به شهادت رسید.” "خیلی وقت بود خبری از مستعلی برای ما نمی آمد هرچی نامه می فرستادیم جوابی نمی آمد پست چی ها نامه های ما را برمی گردانند، نگران بودم دلم می گفت مستعلی دیگه نمیاد، شب ها خوابم نمی برد و یک روز که برای کار کشاورزی به بیرون رفته بودیم آقایی آمد سرِزمین ما و با پدر محمد شروع کرد به صحبت کردن، وقتی ...
روایت یاران از حماسه ساز بهاران
با اشاره به فتنه 88 می گوید: در فتنه 88 مشکلاتمان زیاد شده بود. اما سردار همدانی که تشریف آوردند شخصا به مشکلات بچه ها رسیدگی کردند، به خاطر همین ظرافت هایی که در کارشان داشتند عجیب در قلب بچه های بسیج جا باز کرده بودند. وی افزود: سردار همیشه در سخنرانی ها و جلساتی که داشتند دغدغه شان این بود که با صحبت و بصیرت، مرد می که فریب خورده و به آن سمت رفتند را از دامن دشمن به انقلاب برگردانیم ...
دلنوشته دخترشهید از سفرعشق
خاکریزهای متعدد به چشم می خورد که روایتگر حماسه روزهای آغازین جنگ است. بعد از عبور از پاسگاه شهابی به طلائیه می رسید. روبه رویتان معبر و محور بچه های گردان یا مهدی(عج) است که در عملیات خیبر خاک طلائیه را با خون سرخ خویش معطر کردند و آن سوتر حرم شهدای گمنام. در کنار این حرم بود که دست مبارک سردار شهید خرازی از پیکر جدا شد. در نقطه غروب خورشید، جزایر مجنون شمالی و جنوبی قرار دارد که با حرم شهدا حدود 8 ...
بوسه بر ماشه بهشتیان
مقابل دشمن تا به دندان مسلح ایستایی و رشادت از خود نشان دادند و به خیل شهدا پیوستند . در نابرابر بودن جنگ دو طرف تمام دنیا چه در حین جنگ و چه بعد از جنگ معترف بودند که رژیم صدام ملعون بسیار بسیار با دست پری حمله و یورش را آغاز کرده بود . در این بین بسیجیان؛ این لشگریان مخلص خدا ؛ جوانان بی ادعای مظلوم؛ برای دفاع از خاک و ناموس و عزت و شرف ایران و ایرانی پا به سرزمین های جنوب ...
از آغاز سالی هنری تا خبرهایی حاکی از بازگرداندن جشنواره فیلم دینی رویش به مشهد
است که اوج تقابل حامیان ولایت فقیه و عاشقان حقیقی امام خمینی(ره) و آرمان های بلند انقلاب با ضد انقلاب محسوب می شود، در همین خصوص، مراسم بزرگداشت سی و سومین سالگرد شهادت آیت الله بهشتی و 72 تن از یاران امام و انقلاب در جوار بارگاه ملکوتی حضرت ثامن الحجج(ع) در رواق امام خمینی(ره) حرم مطهر رضوی با سخنرانی حجت الاسلام سید ابراهیم رئیسی، دادستان کل کشور برگزار شد. همزمان با شب میلاد کریم اهل بیت ...
