مهربانی های گل احمد را فراموش نکرده ایم

هرکار کردم او را نگه دارم نماند. می گفت، باید بروم و مین ها را خنثی کنم. ما که نباشیم معلوم نیست چند رزمنده پای شان می رود روی مین. مادر که از مچ دست تا کتفش را گچ گرفته اند، لبخند می زند و می گوید: شاید قرار بود، اتفاق بدتری بیفتد. دختر خانواده، سمیه می گوید: تعجب نکنید که با درد می سازد ... ... ادامه خبر

جستجوگر خبر فارسی، بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است (قانون تجارت الکترونیک). برای مشاهده متن خبری که جستجو کرده‌اید، "ادامه خبر" را زده، وارد سایت منتشر کننده شوید (بیشتر بدانید ...)