شغل پدرم را نپرسید!

هنوز حالت صورتش را از یاد نبرده ام؛ عطیه را با آن چشم های کوچک مضطرب و بینی استخوانی که پره هایش همیشه به سرخی می زد. دختر آرام و ریز نقش که نیمکت دوم می نشست. ویژگی خاصی نداشت، آن جور که او را از بقیه بچه های کلاس جدا کند؛ کم و بیش مثل همه بود. ... ادامه خبر

جستجوگر خبر فارسی، بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است (قانون تجارت الکترونیک). برای مشاهده متن خبری که جستجو کرده‌اید، "ادامه خبر" را زده، وارد سایت منتشر کننده شوید (بیشتر بدانید ...)