پای درددل یک جانباز شیمیایی در مازندران؛ شهدای زنده ای که به فراموشی سپرده ...

گروه اجتماعی- روزی می خواستم فرزند یکی از آشنایان را ببوسم و در آغوش بگیرم که پدرش مخالفت کرد و گفت نرو، مریض می شی ، به او گفتم من خودم فرزند و نوه دارم و با همه آنها بازی می کنم و می بوسمشان اما قبول نکرد و این موارد از نداشتن دارو و عذاب فیزیکی این بیماری بسیار بدتر است. ... ادامه خبر

جستجوگر خبر فارسی، بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویری است (قانون تجارت الکترونیک). برای مشاهده متن خبری که جستجو کرده‌اید، "ادامه خبر" را زده، وارد سایت منتشر کننده شوید (بیشتر بدانید ...)